παρασκευή απόγευμα στη νέα σμύρνη. μετά τον κατακλυσμό της πέμπτης αυτή η μέρα ήταν πραγματική ευλογία.λαμπερός ουρανός, πλυμένοι δρόμοι, καθαρή πόλη. περίμενες -όπως πάντα- ένα λεωφορείο, ακούγοντας μουσική και τρώγοντας τηγανητές πατάτες στο χωνί. μια κυρία γύρω στα 60 περίμενε κι αυτή. φαινόταν άνθρωπος μαζεμένος, ευγενικός. κοντά μαλλιά, παντελόνι και πουλόβερ ''συντηρητικά'' επιλεγμένα, μαζί και η τεράστια,ξύλινη ομπρέλα. σαν μια κουρασμένη μαίρη πόππινς...
μια νέα κοπέλα στάθηκε μπροστά στη στάση και έκανε νόημα σ' ένα αυτοκίνητο να πλησιάσει. αναστέναξες και περίμενες τη συνέχεια. το αυτοκίνητο, κάνοντας τις απαραίτητες μανούβρες πάρκαρε τελικά, κλείνοντας το πέρασμα από τη στάση στο λεωφορείο. από αυτό βγήκε ένας καλοντυμένος νέος άνδρας.έβγαλες τ' ακουστικά, έκλεισες τις πατάτες. ''πείτε μου τώρα, πώς θα περάσουμε, για να μπούμε στο λεωφορείο?'' τον ρώτησες. ''έχετε δίκιο...'' απάντησε. χωρίς δικαιολογίες (''μα πού να παρκάρω?''), θυμό ή απαξίωση. κάτι μέσα σου ηρέμησε μ'αυτό το ''έχετε δίκιο''. δεν είναι που είχες την προσδοκία να πάρει το αυτοκίνητό του από εκεί. είναι που δεν σε αγνόησε και κατάλαβε τη δυσκολία σου. με μια ενστικτώδη κίνηση ξαναφόρεσες τ' ακουστικά.
''μα δεν μπορούμε να περάσουμε'' ακούστηκε πολύ ευγενική (αλλά και τρεμάμενη) η φωνή της κυρίας. ''έχετε δίκιο'' ξαναείπε ο νέος άνδρας κυττάζοντας γύρω. ''συγνώμη'', συνέχισε η κυρία, ''είμαι ευγενικός άνθρωπος και δεν θέλω να μιλάω έτσι (η φωνή της έτρεμε), αλλά δεν πρέπει να φαγωθούμε μεταξύ μας...''. ο νέος άνδρας μπήκε στο αυτοκίνητο και έφυγε. ''είμαι ευγενικός άνθρωπος'' απευθύνθηκε απολογητικά σ' εσένα. ''το ξέρω...'', την καθησύχασες. ''δεν πρέπει να φαγωθούμε μεταξύ μας...'' η φωνή της καλύφθηκε από το θόρυβο του λεωφορείου που πλησίαζε. επιβιβαστήκατε και το λεωφορείο ξεκίνησε...
σου ήρθε στο νου, μια άλλη διαδρομή το πρωινό της ίδιας μέρας σ' ένα άλλο λεωφορείο. άλλαξες θέση, όταν μπροστά σου κάθισε ένα μελαχροινό αγόρι 13-14 χρονών. μύριζε πολύ άσχημα και άρχισες να ανακατεύεσαι. το αγόρι άλλαξε θέση κι αυτό και κάθισε πίσω από εσένα. χαμογέλασες. το αγόρι έβηξε και πρόσεξες το πρόσωπό του. ήταν ακόμα παιδικό, όμως γυάλιζαν τα μάτια του και φαινόταν ταλαιπωρημένο. στα χέρια του κρατούσε ένα φάκελο με χαρτιά. ''είναι άρρωστο και είναι μόνο του.μακάρι να πηγαίνει στο γιατρό'' σκέφτηκες.
σε μια στάση παρακάτω ανέβηκε ένας ηλικιωμένος. στάθηκε μπροστά στο αγόρι και κάτι μουρμούρησε. στράφηκες και είδες το αγόρι κουλουριασμένο στις 2 θέσεις να κοιμάται. πού χώρεσε ολόκληρο παιδί σε 2 θέσεις... σηκώθηκε αμέσως ένας άνδρας και παραχώρησε τη θέση του στον ηλικιωμένο, παρ' όλο που το λεωφορείο ήταν σχεδόν άδειο. ''άραγε το παιδί είχε κοιμηθεί το προηγούμενο βράδυ? έχει σπίτι? είναι στεγνό από τη χθεσινή νεροποντή?... ''σκέφτηκες και χαμήλωσες την ένταση της μουσικής, ώστε να είσαι σ' επιφυλακή, αν κάποιος άλλος ενοχλούσε το αγόρι...
''να μη φαγωθούμε μεταξύ μας'' τα λόγια της κυρίας σου έρχονταν ξανά και ξανά. άραγε θα είχε πει το ίδιο, για να υπερασπιστεί το αγόρι? αναρωτήθηκες. θυμήθηκες το παράπονο της φωνής της και το αίτημα πίσω από το παράπονο ''σκέψου με κι εμένα...''. ''θα σε σκεφτώ και θα σταθώ για εσένα'', θα της απαντούσες. ''όμως όχι χωρίς ανταμοιβή. για να το κάνω για εσένα, θέλω κι εσύ να σκέφτεσαι και στέκεσαι δίπλα σ' αυτόν ,που εκείνη τη στιγμή δεν μπορεί να το κάνει για τον εαυτό του. για να μπορέσει να γίνει η ευχή σου πραγματικότητα...''
