σάββατο βραδάκι στη ριζάρη, έξω από το μετρό. κλούβες παραταγμένες, κλειστός ο δρόμος, ''η πορεία'' σκέφτηκα. τράβηξα τα ακουστικά, συνθήματα στον αέρα. ''το αντιφασιστικό!'' χαμογέλασα. αυτόματα (κάτι σαν τον σκύλο του παβλώφ) κατευθύνθηκα προς τις φωνές. δεν κατέβηκα αυτή τη φορά στο συλλαλητήριο. πιο πολύ η κούραση ήταν, η ανάγκη για ένα ''φυσιολογικό'' σάββατο, λίγο και η αμηχανία μπροστά σε μία απαγόρευση...
δε νιώθω άσχημα για τους πολλούς. δεν με αφορούν, όσοι περιμένουν από τους άλλους να κάνουν την αρχή. δεν τους επιτρέπω ούτε και να με ζαλίζουν με τις ''προσωπικές'' τους θέσεις - χτισμένες πάνω στα δελτία ειδήσεων - που καταλήγουν πάντα στο ότι φταίει κάποιος άλλος. ''μα εσύ τον ψήφισες αυτόν τον άλλο'' τους απαντάω και η κουβέντα τελειώνει εκεί. έχω αρχίσει να μαζεύω αντιπάθειες. αυτό είναι κάτι πρωτόγνωρο για 'μένα, γιατί έχω συνηθίσει να με συμπαθούν. δεν την θέλω όμως τη συμπάθεια που υπονοεί ''όλοι το ίδιο είμαστε'' (κάτι σαν το όλοι μαζί τα φάγαμε). ε, όχι! δεν είμαστε όλοι το ίδιο. όπως εγώ πρέπει να αντέξω κάθε φορά το κάψιμο στα μάτια, το κυνηγητό και την βία, έτσι και όσοι κατοικοεδρεύουν στον καναπέ, να αντέξουν ότι η ανοχή και η παραίτησή τους συμμαχεί και στηρίζει το σύστημα που μας τρώει. δεν νοιώθω άσχημα λοιπόν για τους πολλούς. για τους λίγους νοιώθω, γι αυτούς που ακόμα μια φορά ήταν στο δρόμο, ενώ εγώ όχι...
πλησίασα τις κλούβες. τώρα τα συνθήματα ακουγόντουσαν καθαρά. ''έξω οι ξένοι από την ελλάδα''. πάγωσα. κύτταξα μπροστά μου. δεκάδες ελληνικές σημαίες. το γαλανόλευκο έσπαγε από το κόκκινο με τον μαίανδρο στη μέση. πώς την πατήσαμε έτσι? πώς αφήσαμε ένα σύμβολο αγώνα για ελευθερία στα χέρια των πολέμιων της? πώς έκαναν δικό τους το κόκκινο χρώμα? κοίταξα τους μετέχοντες. μικρά μπλογκ, ίδια πανό (άλλαζε μόνο η ονομασία της περιοχής - προφανώς ήταν παραγγελία φασόν), δυο και τρεις σημαίες ο καθένας στα χέρια, δυναμική συμμετοχή στα συνθήματα. πρόσεξα καλύτερα. μεγαλόσωμοι με πιτ-μπουλ, οικογενειάρχες με παιδάκια, κάτι κοπελλιές πιασμένες ''α λα μπρατσέτα'', πολλοί άνθρωποι με αναπηρίες (εμφανείς....), και αρκετοί μπαχαλάκηδες (με καλυμμένο πρόσωπο). μια φυσιολογική πορεία. αυτό είναι και το πιο επικίνδυνο. πως το κτήνος με προσωπείο ''φυσιολογικό'', μπαίνει σιγά-σιγά στην καθημερινότητά μας μέσα από πράγματα οικεία (και αξίας για πολλούς από εμάς) μέχρι να ισχυροποιηθεί και να φανερωθεί αυτό που πραγματικά είναι...
''αλβανέ, αλβανέ, δε θα γίνεις έλληνας ποτέ'' ακουγόταν δυνατά. το επανέλαβε (χαμηλόφωνα) και ο μπάτσος δίπλα μου. γύρισα και τον κοίταξα. το βλέμμα μου είχε έκπληξη και υποτίμηση. με κοίταξε κι εκείνος. το βλέμμα του είχε πρόκληση. ξαφνικά ένοιωσα λύπη και βούρκωσα. ήθελα να φωνάξω: μα τί έχετε πάθει??? εμένα με μεγάλωσαν να σέβομαι και ν' αγαπώ τους ανθρώπους.... τί πήγε στραβά ρε γαμώτο? ένας μεγαλόσωμος ξέκοψε από την πορεία. κρατούσε μια ντουζίνα σημαίες (προφανώς τις επέστρεφε για την επόμενη ''πορεία''). σκέφτηκα ''δεν θα μετακινηθείς!''. τελευταία στιγμή έκανα λίγο αριστερά και απέφυγα τη σύγκρουση. γι αυτόν δεν υπήρχα καν. το πεζοδρόμιο ήταν δικό του. όσο καλλωπισμένο και να είναι το κτήνος από κάτι τέτοιες λεπτομέρειες καταλαβαίνεις τί πρόκειται ν' ακολουθήσει...
