ο αφυπνιστής

άλλαξε η ώρα. αυτό, για τους πρωινούς τύπους σημαίνει, ότι φεύγοντας από το σπίτι, έχει πια ξημερώσει! το ''θαύμα'' δε θα κρατήσει πολύ, είναι όμως καινούριο μετά από τόση μαυρίλα, να βγαίνεις από το σπίτι και να ξεχωρίζεις περιγράμματα και χρώματα... και κάνει ένα ξημέρωμα, μαγεία σκέτη! σαν άνοιξη ένα πράγμα... 

πρόλαβες το ''σωστό'' λεωφορείο σήμερα και έφτασες στο πανεπιστήμιο 20 λεπτά νωρίτερα. επιτέλους! χρόνος για ένα τσιγάρο και παρατήρηση! κάθισες στο πεζούλι ''σου'' (μια άλλη φορά που έβρεχε, αναγκάστηκες να καθίσεις κάτω από τις ομπρέλες του starbucks και έβλεπες τοίχο, σαν να ήσουν στο δημοτικό και σε είχαν βάλει τιμωρία. καλύτερα να είχες μπει στο μετρό!). 

κόσμος πολύς περνάει από μπροστά σου. οι περισσότεροι είναι άγνωστοι, είναι όμως και κάποιοι (σαν τον τυφλό κύριο με τη συνοδό του ή σαν την ξανθιά κυρία που ''ακροβατεί'' πάνω σε πανύψηλα τακούνια) καθημερινοί περαστικοί, συνεπείς και κάπως ''γνωστοί'' πια... ανάμεσα σ' αυτούς είναι και ο κύριος που, όταν περάσει από μπροστά σου, ξέρεις, ότι είναι η ώρα να κατέβεις στο μετρό. κατά κάποιο τρόπο είναι ένας αφυπνιστής, επιφορτισμένος με την τήρηση του προγράμματος. 

από την πρώτη στιγμή σου τράβηξε το ενδιαφέρον. είναι περίεργη φιγούρα, καρτουνίστικη. ένας μεγαλόσωμος άνθρωπος, γύρω στα 60 (μπορεί και παραπάνω) μ' ένα εντελώς ασυνήθιστο βάδισμα. φαντάσου μια κρεμάστρα μ' 'ενα σακάκι να περπατάει και θα καταλάβεις τί εννοώ. ο λαιμός προτεταμένος, το κεφάλι ακούνητο (το ίδιο και ο κορμός), τα χέρια να τινάζονται με μικρές, επαναλαμβανόμενες κινήσεις και μόνο τα πόδια να κινούνται, αλλά κι αυτά χωρίς να λυγίζουν, απλά να πετάγονται μπροστά, δημιουργώντας μια υποτυπώδη βάδιση... 

ο ''αγκυλωμένος'' άνθρωπος. άκαμπτος (σαν το σχόλιο μιας φίλης). σε αναστάτωσε σήμερα. τον κοίταζες επίμονα (το βλέμμα του είναι κι αυτό καρφωμένο πάντα μόλις μισό μέτρο μπροστά από το σώμα του, δεν πρόσεξε την αδιακρισία σου). προσπαθούσες να διακρίνεις μια ασυνήθιστη κίνηση, κάτι ανεπαίσθητο που θα τον έβγαζε από την κατηγορία του ''αγκυλωτού''... ξαφνικά αναθάρρεψες: χαμόγελο ήταν αυτό? ποιά σκέψη μπόρεσε να κουνήσει έστω και έναν μυ του προσώπου του? ο άνθρωπος φταρνίστηκε. δεν υπήρξε σκέψη, μόνο λίγη σκόνη (στην καλύτερη περίπτωση) που έκανε τη δουλειά της... 

κατέβηκες στο μετρό. ήταν η σωστή ώρα. η εικόνα του ''αγκυλωμένου'' ,του άκαμπτου σου δημιουργούσε ένα αίσθημα δυσφορίας, περιόριζε την ανάσα σου. από την μία οι αγκυλώσεις με όλη την ασφάλεια και τη σταθερότητα και από την άλλη η ζωή, χωρίς διαπιστευτήρια και εγγυήσεις, αλλά με μια προσδοκία ελευθερίας... ναι, θα πρέπει να διαλέξεις...                                   

δυο στάσεις κι ένα γατάκι...

πρωί τετάρτης μέσα στο μετρό. βρήκες θέση (ευτυχώς όχι ''ανάποδη'' ) και κάθισες.γενικά, προτιμάς κάθισμα δίπλα σε παράθυρο. αισθάνεσαι ότι έτσι έχεις λίγο ιδιωτικό χώρο ( δεν σκοντάφτει το βλέμμα συνεχώς σε πρόσωπα ). από την άλλη, η αντανάκλαση του τζαμιού προσφέρει τη δυνατότητα να παρατηρείς τους γύρω σου, χωρίς να εστιάζεις πάνω τους. κάτι σαν μονόδρομος καθρέφτης δηλαδή.πολύ εξυπηρετικό για κάποιον που αρέσκεται στην παρατήρηση... 

αυτή η τετάρτη όμως δεν ήταν ημέρα παραθύρου... η συγκεκριμένη θέση ήταν ''πιασμένη'' κι έτσι κάθισες στην ''εξωτερική''. υπάρχει μια αμηχανία σ' αυτή τη θέση. κάποιοι μπορούν και κοιμούνται, κάποιοι άλλοι κοιτούν τους απέναντι με ενδιαφέρον ( έχει περιέργεια και θράσος το βλέμμα τους ), κάποιοι προσπερνούν το εμπόδιο του διπλανού τους και κοιτούν τη μαυρίλα έξω από το παράθυρο, οι περισσότεροι όμως κοιτάμε ψηλά, πάνω και από τα κεφάλια των ορθίων, σαν να υπάρχει μια οθόνη στο ταβάνι του βαγονιού που παίζει συνέχεια και γι αυτό μαγνητίζει το βλέμμα... 

κάπου εκεί ψηλά κοίταζες κι εσύ, όταν με την άκρη του ματιού σου ''έπιασες'' τον νεαρό άντρα που κάθισε απέναντί σου. κάτι τράβηξε το βλέμμα πάνω του. έμοιαζε λίγο σαν ασκητής, αδύνατος, μακριά μαλλιά και γένια, αλλά πάλι δεν ήταν αυτό. το βλέμμα του ήταν, που μέσα στον κόσμο (και σ' αυτή τη θέση! ) μπορούσε να το κρατάει μακρινό και κλειστό... πρόσεξες πως κάτι χάιδευε με το χέρι του. κοίταξες καλύτερα και είδες ένα μικρό μαύρο κεφαλάκι με δυο αυτιά να φαίνονται κάτω από μια μαύρη τσάντα ώμου. ένα γατάκι!

χαμογέλασες, αφ' ενός γιατί σου αρέσουν τα γατάκια , αφ' ετέρου για να δείξεις σιωπηλή αλληλεγγύη στη μεταφορά κατοικιδίων ακόμη και χωρίς το ειδικό κουτί (σε περίπτωση που κάποιος από τους επιβάτες αντιδρούσε στη θέα του γατιού ). ως αναφορά στη δεύτερη περίπτωση το χαμόγελο έπεσε στο κενό κι έτσι έμεινες να χαμογελάς για το γατάκι...πλησίαζε η στάση ''σταθμός λαρίσσης'' και το μετρό έκοψε ταχύτητα. ο άντρας από απέναντι σηκώθηκε βιαστικά, εγώ χαμογελούσα στο γατάκι και ξαφνικά το κεφάλι του κουνήθηκε, σαν να μην είχε σώμα, σαν να ήταν απλώς ένα μπρελόκ κρεμασμένο στη τσάντα... 

με χαμόγελο κολλημένο και μάτια διάπλατα έμεινα να κοιτάω...φρίκαρα! γι αυτό τόση ώρα δεν είχε ανοίξει τα μάτια του, δεν είχε κουνήσει στο ελάχιστο τα αυτιά του, δεν είχε βγάλει ένα ''μιάου''... σύνελθε! είπα στον εαυτό μου. δεν βαλσαμώνεις το κεφάλι του γατιού σου, για να το κάνεις μπρελόκ! προσπάθησα να διακρίνω, αν το γατάκι είχε σώμα, αν είχα παραδεί, αλλά οι πόρτες άνοιξαν και ο άντρας απομακρύνθηκε βιαστικά... 

η πρώτη μου σκέψη ήταν: πέθανε το γατάκι του κι επειδή το αγαπούσε πολύ, το βαλσάμωσε για να το έχει μαζί του (δε θα τον κρίνω εγώ ). η δεύτερη ήταν: απλά παραείδες ( φαντασία το λένε ). η τρίτη : είναι μεγάλη δυστυχία να μην μπορείς ν' αποδεχτείς πως μερικά πράγματα απλά ''τελειώνουν''. η τέταρτη : μαλακίες, ξέχνα το!!! και η τελευταία σκέψη ήταν: δεν έχει και μεγάλη σημασία, αν είδα σωστά ή όχι, αυτό που έχει σημασία είναι πως χρειαζόμουν να αναγνωρίσω πως ''πεθαμένα'' πράγματα δεν τα θέλω στη ζωή μου... και αυτό το πήρα...        

walking on the moon...

αυτό το σούρουπο σε βρήκε στους δρόμους... για την ακρίβεια σε μια στάση λεωφορείου. απέναντι πάρκο. μωρά στα καρότσια, παππούδες αραγμένοι στα παγκάκια, νοικοκυρές που 'βγαίναν από το super-market με τις σακούλες στα χέρια. άναψες τσιγάρο και βολεύτηκες στο κάθισμα. ο ήλιος είχε φύγει, αλλά ο ουρανός εξακολουθούσε να είναι γαλάζιος, όχι μαύρος, γαλάζιος! πριν από 20 χρόνια μια φίλη που σπούδαζε διακόσμηση, σου είχε πει πως αληθινά, στη φύση δεν υπάρχει ούτε μαύρο ούτε άσπρο. χαμογέλασες: άλλο ένα στερεότυπο... 

 στο λεωφορείο, άνετα. κάθισες στο κάθισμα και όπως πήρε τη στροφή, το είδες... ένα μικρό, μικρούτσικο φεγγαράκι, σαν χαραμάδα σε πόρτα, με ένα διαμαντάκι κρεμασμένο στην άκρη του. τόσο όμορφο και τόσο αθόρυβο...κρατημένο σε απόσταση πάντα μην και θεωρηθεί, ότι παραβιάζει τον χώρο σου... πώς γλυκαίνει το βλέμμα, αν θυμηθείς να σηκώσεις τα μάτια πιο ψηλά από το συνηθισμένο... 

δεν έχεις διάθεση σήμερα για αναγνώσεις και κοινοποιήσεις. ο αγώνας είναι πάντα εκεί, ανοιχτός. όμως σήμερα δεν μαζεύεται το μυαλό, καλά-καλά ούτε για να γράψει. μα και τί να γράψει αλήθεια? πέρασες δύσκολα τις τελευταίες ημέρες, όμως ακριβώς αυτή η δυσκολία μπορούσε να μπει σε λέξεις, να γίνει κείμενο. σήμερα, όμως...? 

 σήμερα, (μόνο για λίγο...), θα κάνεις το χατήρι σου... θα καθίσεις στο μπαλκόνι (τί όμορφη βραδιά μετά από τόσο κρύο...), θα ανάψεις ένα τσιγάρο και θα περπατήσεις στο φεγγάρι... μόνο αυτό. από αύριο ο αγώνας συνεχίζεται...                                                                                                                     http://youtu.be/zhaZ3cRCKgk