στον απόηχο των γιορτών λοιπόν σήμερα. και όταν λέω ''γιορτές'', εννοώ διακοπές! ναι, διακόπτω από τη δουλειά, για να περνάω τα πρωινά μου, όπως ακριβώς μου αρέσει και να ξημερώνω τα βράδια μου, χωρίς τον εφιάλτη του πρωινού ξυπνήματος! πολλές οι διαδρομές λοιπόν, πολλά και αυτά που είδα και άκουσα. μέρες τώρα σκέφτομαι να τα γράψω, αλλά δεν βγαίνει... ξαναθυμάμαι τον διάλογο με τον καταστηματάρχη, που προσπαθούσε να με πείσει, πως για την άθλια οικονομική κατάσταση φταίνε οι μετανάστες. όταν του απάντησα, πως τον δικό μου μισθό ο σαμαράς μου τον κόβει και όχι οι μετανάστες, απάντησε, πως '' τί να κάνουμε,αυτόν δεν μπορούμε να τον φτάσουμε''... κατάλαβες τώρα? φταίει το γαιδούρι και χτυπάμε το σαμάρι... του απάντησα και τον άφησα να εξυπηρετήσει δύο γυναίκες από την αλλοδαπή που μπήκαν στο μαγαζί του να ψωνίσουν.(τραγική ειρωνία?). ή για τον γνωστό, που επέμενε (μεταξύ άλλων), πως μια κοπέλα μπορεί να ντύνεται ''προκλητικά'', αλλά να ξέρει, πως θα σχολιαστεί... η κουβέντα τερμάτισε όταν πολύ ήρεμα του ανακοίνωσα, πως το δικό του διεστραμμένο μυαλό δεν θα το πληρώσω εγώ!
τέτοια όμορφα (και άλλα δηλαδή...) άκουσα τις ''άγιες'' μέρες που μας κυριεύει η αγάπη, το νοιάξιμο και η φροντίδα για τον ''άλλο''... τις υπόλοιπες ...? η αλήθεια είναι πως άκουσα και κάτι νόστιμα όμως. όπως η κοπελιά στη στάση που μιλούσε με τον καλό της. ξεκίνησε χαμηλόφωνα να του ζητάει εξηγήσεις. μάλλον δεν την ικανοποίησαν και κατέληξε στην προσφώνηση ''παλιομαλάκα!''. το κινητό έκλεισε, για να χτυπήσει πάλι σε 2 λεπτά . ζητήθηκαν εξηγήσεις εκ νέου, το λεωφορείο μου ήρθε, έχασα τη συνέχεια...
''καφρίλα'', θα σκεφτεί κάποιος.'' να τσακώνονται και να βρίζονται έτσι!''. βέβαια, το ίδιο θα σκεφτεί και αν δει δύο ανθρώπους να φιλιούνται στη μέση του δρόμου (ποιητικό!). και αν τύχει να είναι και του ίδιου φύλου, το πιθανότερο είναι να μην περιοριστεί μόνο στη σκέψη... ένα ενδιαφέρον συμπέρασμα αυτών των ημερών είναι, πως σαν κοινωνία έχουμε μπερδέψει τις εκδηλώσεις μίσους με τις εκδηλώσεις αγάπης. αυτό κατάλαβα, όταν μία γνωστή μου είπε, πως γι αυτήν είναι το ίδιο προκλητικό να φιλιούνται δύο άνθρωποι του ίδιου φύλου, με την ωμή βία, που ασκούν τα μέλη της χ.α. στην απάντηση, πως το ένα είναι αγάπη, ενώ το άλλο βία, έδειξε να το σκέφτεται...
ωστόσο, επίσης αλήθεια είναι, πως το μόνιμο θέμα διαπραγμάτευσης στις συνομιλίες, στα λεωφορεία, στους δρόμους και στα τραπεζάκια, ήταν ένα: μ' αγαπάς? την πρωτιά είχαν φυσικά τα ζευγαράκια και ακολουθούσαν μαμάδες - κόρες (στην εφηβεία), παππούδες - εγγόνια και έπονταν όλοι οι λοιποί συνδυασμοί συμπεριλαμβανομένων και των τετράποδων πλασμάτων. ερώτηση που έβγαινε με χάδι, ματιά, χαμόγελο, ενίοτε με παράπονο ή θυμό. όσο και αν ακούγεται παράδοξο, η αγάπη κυκλοφορούσε ελεύθερα αυτές τις μέρες....
υ.γ. δύο τίτλοι γυρίζουν στο μυαλό μου. και οι δύο είναι τίτλοι ταινιών: ''love actually is all around'', καλός (!), ψυχαγωγικός, αμερικάνικος κινηματογράφος και το γαλλικό ''αγάπα με, αν τολμάς''. με το δεύτερο θα πάμε, όχι λόγω ηπειρωτικής εντοπιότητας, αλλά γιατί το παραμύθι είναι του γούστου μας...
