μέρες τώρα προσπαθώ να καταλάβω τί συμβαίνει. έχει περάσει πια ο θυμός και η απογοήτευση και έχει μείνει μόνο η απορία κι ένα τεράστιο ερωτηματικό. τί πήγε στραβά??? θα σε καθίσω λοιπόν απέναντί μου σήμερα, θα σου δώσω κι ένα όνομα (πες πως είσαι ο Χ, κάτι σαν Γιάννης δηλαδή) και θα σου απαριθμήσω ένα προς ένα όλα τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου. θα μου πεις, πως δεν είναι δίκαιο μιας και δεν μπορείς να παρέμβεις, να δώσεις την δική σου οπτική. έχεις δίκιο. έτσι ακριβώς είναι...
σκέψου λοιπόν όλα αυτά που θεωρείς σημαντικά. δεν χρειάζεται να μου τα πεις, τα έχω ακούσει από το στόμα σου τόσες φορές. τώρα άκου κι εμένα: φροντίζω καθημερινά ανθρώπους. κάποιους επειδή το έχουν ανάγκη, κάποιους άλλους επειδή εγώ το έχω ανάγκη. εισβάλλεις στη ζωή μου με κάθε ευκαιρία και ζητάς την αποκλειστική προσοχή μου. δε θα την έχεις. δε θα στο επιτρέψω αυτό. με ''ψυχολογικούς'' όρους ζητάς - όσο και αν διατείνεσαι για το αντίθετο - μια ''συμβιωτική'' σχέση. αρνούμαι.
και ακριβώς αυτή σου η επιθυμία - πώς αλλιώς εξηγείς ότι ''παίζεις'' παντού? - και η ταυτόχρονη απαξίωσή της - αφού η εικόνα που πλασάρεις είναι του αυτάρκη και δυνατού - μου δημιουργεί μια απέραντη αμφιθυμία. γιατί προτίθεμαι να είσαι ένας ακόμα από τους ανθρώπους που θέλω να φροντίσω. κι εκεί απαιτείς ''όλα ή τίποτα''. αισθάνομαι σαν τον μπαλωματή που ράβει ένα πανί, που συνεχώς σκίζεται κι έχω την αίσθηση, ότι μερικές τρύπες τις ανοίγεις εσύ, με μόνο σκοπό να με τεστάρεις, να με βρεις ανεπαρκή, να επιβεβαιώσεις την αναξιότητά μου. κέρδισες. εξαντλήθηκα.
κι αφού έχω προδώσει τις προσδοκίες σου, γίνεσαι ξαφνικά το θύμα κι εγώ ο θύτης. εσύ πάσχισες για εμένα. κι εγώ? στο ξεπλήρωσα γυρνώντας σου την πλάτη. σε τρομάζει αυτό. κάθε φορά που το ζεις (και το έχεις περάσει πολλές φορές...) χάνεις το αντίκρυσμά σου στον καθρέφτη. ενώ είμαι ζωτικής σημασίας για εσένα (όπως κι εσύ για εμένα άλλωστε...), εν τούτοις με στύβεις και με πετάς σαν άχρηστη λεμονόκουπα. κι επειδή δεν το ανέχομαι, θυμώνεις. ε, όχι, δεν θα το ανεχτώ.
κι αφού με έχασες από οπαδό, χρειάζεσαι άμεσα τον αντικαταστάτη μου. θα τον βρεις. θα του δώσεις πάλι την αμέριστη προσοχή σου, θα ακούσεις τα προβλήματά του και θα του δώσεις τις ''σωστές'' λύσεις. αυτό εξάλλου σε χαρακτηρίζει. πάντα ξέρεις το σωστό. κι αν το αποτέλεσμα δεν σε δικαιώσει, κάτι κρυφό υπάρχει, κάτι δόλιο που θα φανεί αργότερα. ''θεωρίες συνωμοσίας'' λέγονται αυτές και είναι απίστευτο πόσο ανάγκη τις έχεις, για να αισθάνεσαι ''ασφαλής''. και όμως πολλές φορές απλά δεν ξέρεις. και θα μου έφτανε να μου το πεις...
αντ' αυτού, συνεχώς επικαλείσαι όρια και ''κόκκινες'' γραμμές. αλήθεια ποιός βάζει τα όρια? και ποιόν ακριβώς οριοθετείς? γιατί την ίδια ώρα που για εμένα τα όρια είναι αδιαπραγμάτευτα, για εσένα απλά δεν υπάρχουν. αυτό λέγεται ''κλεψιά''. εάν η παραβίαση ξεκινάει από εσένα ( φτάσαμε στο διπλό μήνυμα), μην περιμένεις από εμένα να σ' ακούσω και πολύ περισσότερο μην περιμένεις να σε πιστέψω. κι επειδή τέτοιου είδους διπλά μηνύματα απειλούν την ισορροπία μου, τα κόβω σαν τον γόρδιο δεσμό: μαχαίρι.
και τέλος, σταμάτα να επαναλαμβάνεις, πως είσαι εδώ για εμένα. είσαι εδώ για τον εαυτό σου. το έχεις ανάγκη και παραδέξου το. διαφορετικά θα μιλούσες λίγο και θα έπραττες πολύ. εσύ αντίθετα μιλάς πολύ (δεν το αντέχεις να μην είσαι το κέντρο του κόσμου) και πράττεις το ελάχιστο. χωρίς καμία τύψη λοιπόν κι ενοχή (όχι, σ'εμένα δεν πιάνει!), σου λέω πως απλά δεν μου κάνεις. και αν έτσι συνεχίσεις, δε θα μου κάνεις και στο μέλλον. εξάλλου το ''ανάξιος'' με το ''αντάξιος'' ένα ''τ'' διαφορά...
