...με ανθρώπινη στολή παραλλαγής...

πρωί τετάρτης ντύθηκες για τη δουλειά ( φόρμα και μπλούζα με λογότυπο-τοποθέτηση στην πλάτη ''ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ). το απόγευμα είχες αντιφασιστικό και θα πήγαινες ντυμένη την ιδεολογία σου. στο μετρό ήταν που άρχισες να αισθάνεσαι κάπως... πολλά μάτια καρφωμένα πάνω σου, ανέκφραστα πρόσωπα... γιατί σε κυττούσαν? τί σκέφτονταν? 

στη δουλειά δεν το ξανασκέφτηκες ( έχουν συνηθίσει τους αριστερούς και για την ώρα είμαστε ασφαλείς ). κατέβηκες στην ομόνοια και άρχισες ν' ανηφορίζεις την πανεπιστημίου. διμοιρίες ήταν παραταγμένες σε κάθε γωνία. εκεί ήταν που άρχισε να χτυπάει η καρδιά σου σαν τρελή. κίνδυνος! κάθε φορά που περνούσες από μπροστά τους, περίμενες ένα χέρι να σε σταματήσει. με το μυαλό σου ''τσέκαρες'': ταυτότητα εντάξει, κινητό φορτισμένο, τηλέφωνο δικηγόρου ο.κ, ξανά και ξανά, σαν ''μότο'', να ξορκίζει τον φόβο από την ψυχή... από το μυαλό σου πέρασε μια σκέψη: για να σε σταματήσουν θα πρέπει να ξέρουν ανάγνωση!χαμογέλασες και ενώθηκες με τους ανθρώπους...  

πρωί σαββάτου έμαθες τα νέα. συνέλαβαν μιχαλολιάκο, κασιδιάρη και συνεχίζουν, σου ανακοίνωσε ο ένοικος του πάνω διαμερίσματος μ' ένα φαρδύ χαμόγελο. ξαφνικά φώτισε η μέρα! αντιστάθηκες στην παρόρμηση ν' ανοίξεις αμέσως τον υπολογιστή. χρειαζόσουν ένα τσιγάρο και λίγο χρόνο, να μείνεις με την χαρά, προτού αρχίσουν να εμφανίζονται όλες οι διαστάσεις του θέματος.

ξέρεις πως το ''σύστημα'' έχει εκπαιδευτεί στο να χρησιμοποιεί την επικαιρότητα υπέρ του. μάγκας ο σαμαράς στη συνείδηση του κόσμου, που είχε τα κότσια να συλλάβει τους δολοφόνους, σωματέμπορους, εμπόρους όπλων κ.λ.π. αρεστός στην ευρωπαική ένωση που υιοθετεί αντιφασιστικό προσωπείο. αρωγός της δικαιοσύνης... κουβέντα για το προεκλογικό, ρατσιστικό του παραλήρημα, για τις ''μεταγραφές'' των βουλευτών του, για τις εκκρεμείς υποθέσεις, για την κάλυψη από την ηγεσία της αστυνομίας, για την ευνοική μεταχείρι.ση από την δικαιοσύνη, για τις'' ευλογίες'' του κλήρου, για την προβολή απο τα μ.μ.ε, για την χρηματοδότηση από την οικονομική ηγεσία της χώρας... 

με μια απίστευτη ευκολία (που επικουρείται τα μέγιστα από την έλλειψη συλλογικής ''μνήμης'') αλλάζουν θέση και ταυτίζονται (για όσο εξυπηρετεί τον σκοπό τους) με αυτό που ουσιαστικά θέλουν ν'αφανίσουν. φωτογραφίζονται αγωνιστές υπέρ της δημοκρατίας, ελευθερίας, νομιμότητας κ.λ.π, καθιστώντας τον ''δικό μας'' αγώνα ''άνομο και περιττό'' στα μάτια των πολλών. με αυτό θα έχουμε να παλέψουμε από εδώ και πέρα... 

σήμερα ζήσαμε μια στιγμή χαράς. και δικαίωσης. οι δολοφόνοι του Παύλου Φύσσα, θα αναγκαστούν να λογοδοτήσουν. ο πραγματικός φασισμός όμως, ντυμένος με ανθρώπινη στολή παραλλαγής, για να κρύβεται στο πλήθος, μας την έχει στημένη στη γωνία..

και με το τίμημα της ζωής μου ακόμα...

σήμερα, πρώτη φορά μετά το γεγονός κάθισες στο μπαλκόνι και έκανες ένα τσιγάρο. στο οπτικό σου πεδίο η δύση και το καράβι που έφευγε φωτισμένο - για πού, δεν έχει σημασία. μέρες τώρα σηκώνεσαι το πρωί, ετοιμάζεσαι, πας στη δουλειά, όμως όχι εσύ. εσύ μένεις πίσω και κάθε μέρα παλεύεις με τον εαυτό σου...

που δεν ήσουν εκεί, όταν μαχαίρωσαν τον Αχμέτ που έβγαινε από το μετρό στην ''Αττική'', που δεν ήσουν εκεί, όταν χτύπησαν τον Μάνο, επειδή κρατούσε το χέρι του συντρόφου του ένα βράδυ στο Γκάζι, που δεν ήσουν εκεί, όταν σκότωσαν τον Παύλο στο Κερατσίνι... που εσύ μπορείς να χαζεύεις μια δύση και να κάνεις ένα τσιγάρο. τόσο απλά...

μέρες τώρα τρώγεσαι με τα ρούχα σου. φταίω, φταις, φταίει, φταίμε, φταίτε, φταίνε... όλοι και όλα! εγωιστικό ον ο άνθρωπος... ό,τι και να γίνει στον εαυτό του θα το γυρίσει. πώς να το διαχειριστεί ένας άνθρωπος όλο τούτο? στο μυαλό σου βαράει ρυθμικά ''ελάτε με λοστούς, ελάτε με μαχαίρια, φασίστες θα σας σπάσουμε τα πόδια και τα χέρια'' και αμέσως η φωνή του Μάνου ( ΤΟΥ Μάνου ), ήρεμη και τρυφερή ( μα πώς μπορεί να είναι τρυφερή??? ) να σου μιλάει για το τέρας που κρύβουμε μέσα μας, για το πώς αρχίζουμε να του μοιάζουμε... 

κουράστηκες να πηγαινοέρχεσαι, εξαντλήθηκες... λίγη ησυχία, παρακαλώ! φτάνει! σωπάστε, πια! σεβασμός! είναι αγώνας ''μέχρι θανάτου'' και πρέπει να τον κάνεις μόνος. να αποφασίσεις τί άνθρωπος θέλεις να είσαι από εδώ και πέρα και να είσαι ''καλά'' με αυτό. με ό,τι συνεπάγεται αυτό. κάτι και από 'σένα πέθανε εκείνο το βράδυ στο δρόμο και έμεινες μισός. και στη ζωή δεν αρέσουν τα μισοτελειωμένα πράγματα.

 

και έτσι όπως έδυε ο ήλιος αποφάσισες, πως αυτό δεν μπορείς να το στερήσεις από κανέναν! δεν είναι ο αγώνας σου αυτός. και ηρέμησες. αύριο και κάθε αύριο, θα είσαι πάλι στους δρόμους. για να μπορούν, ελεύθερα όλοι, να τους περπατούν. και με το τίμημα της ζωής σου ακόμα... 

οι φτωχοί και οι αριστεροί ΔΕΝ είναι δολοφόνοι!

μέρες τώρα ψάχνεις να βρεις την αιτία.διαβάζεις - ανεβάζεις, διαβάζεις - ανεβάζεις, διαβάζεις - ανεβάζεις ... τα διαβάζεις όλα, θέλεις να καταλάβεις: πώς κάποιος καθ' εικόνα και καθ'ομοίωση ανθρώπου ( όχι, δεν σου βγαίνει η λέξη ''άνθρωπος'' ), έσφαξε έναν άνθρωπo?

συνδυασμός παραγόντων λένε: ανεργία (1,5 εκατομμύριο ανέργους έχουμε, δεν είναι δολοφόνοι), φτώχεια (όχι, δεν δολοφονούν οι φτωχοί, οι πλούσιοι δολοφονούν καταδικάζοντας τους φτωχούς στην πλήρη ανέχεια), χαμηλό μορφωτικό επίπεδο (ούτε το δημοτικό δεν τελείωσε η μάνα σου - εμφύλιος βλέπεις - και γιατροπόρευε μέχρι και το σαλιγκάρι που είχε σπασμένο καβούκι), χαμηλό επίπεδο αυτοεκτίμησης (ελάχιστους ξέρω που το έχουν υψηλό), έλλειψη αξιών (τα τελευταία 30 χρόνια δεν είχαμε ποτέ και περίσσευμα)...

ε, όχι! δεν μπορεί να στοχοποιείται για ακόμα μία φορά μια συγκεκριμένη κοινωνική τάξη.ο δολοφόνος διαφοροποιείται μόνο στον αριθμό των θυμάτων που προκαλεί και στα μέσα που χρησιμοποιεί, για να σκοτώσει.ο μεγαλοεργολάβος, ο μεγαλοτραπεζίτης,ο καναλάρχης, ο κυβερνητικός δολοφονούν καθημερινά, χωρίς να χρειάζεται να βάψουν τα χέρια τους με αίμα και χωρίς να χρειάζεται να λογοδοτήσουν πουθενά. όποιος δολοφονεί, το κάνει από επιλογή. 

όχι, δεν θα χρησιμοποιήσουν έναν φόνο, για να καλύψουν την ανθρώπινη γενοκτονία, την οποία έχουν ονομάσει ''μοναδική οδό σωτηρίας''! όχι, δεν θα επιτρέψουμε (σ' αυτούς και τα τσιράκια τους) να απορήσουν και να καταδικάσουν αυτή τη δολοφονία, ενώ κάτω από τα ακριβά ρούχα κρύβεται ο αγκυλωτός και η βρωμιά του χρυσαυγίτη! δεν διαφέρουν σε τίποτα από τον ρουπακιά και τον κάθε εν δυνάμει ρουπακιά (μπάτσο, οπαδό, ψηφοφόρο ή υποστηρικτή της χρυσής αυγής). 

και όχι, δε θα φάω αμάσητη την προπαγάνδα για νέο εμφύλιο! οι αριστεροί ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ! μας χρησιμοποίησαν μία φορά, δεν θα γίνει και δεύτερη!

Μια εφηβεία επιεικής που γίνεται 40...

Και να που η παιδική μου απειλή έγινε επιτέλους πραγματικότητα :''όταν μεγαλώσω θα δεις...'' Μεγάλωσα...εξάλλου τα σημάδια στο σώμα μου το δείχνουν ξεκάθαρα , αδιαπραγμάτευτα. Προσπαθώ να χωρέσω ''τη φθορά του χρόνου'' στην εικόνα που έχω στο μυαλό μου, αυτή του μικρού παιδιού και με έκπληξη -αλλά και τρόμο- η εικόνα παραμένει ίδια, το παιδί μου έχει τις ίδιες ανάγκες, φόβους, χαρές, λύπες. Τί άλλαξε λοιπόν? Δεν μεγάλωσα? Κι όλοι αυτοί που μεγαλώνουν μαζί μου? 

Δεν μεγάλωσαν ούτε κι αυτοί? Αφού όλοι έχουμε συμφωνήσει, πως ο χρόνος περνάει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο για όλους...Ξαφνικά έχω την αίσθηση πως κάτι έχω χάσει... Γυρίζω πίσω σε μια γειτονιά της Αθήνας τη δεκαετία του '80, τότε που το μόνο σίγουρο ήταν, πως ό,τι χρειαζόταν να μάθω, βρισκόταν έξω από την πόρτα του σπιτιού, στο βουνό, στον χωματόδρομο, στην πλατεία. Μετράω τις γνώσεις μου: έμαθα να παίζω,να παλεύω, να φιλιώνω, να τερματίζω τις δυνάμεις και τους φόβους μου, να ονειρεύομαι...κλείνω τα μάτια και η πόλη, έτσι όπως την έβλεπα από ψηλά, είναι και πάλι δική μου.

Τί έγινε? Τί δεν πήγε καλά? Τί ξέχασα να δείξω και σε ποιους? Μεγαλώσαμε και τα παιχνίδια μας γίνανε άδικα και πονετικά. Ξεχάσαμε να παλεύουμε μόνο με τις δυνάμεις μας, χωρίς ''γονείς'' και προστάτες, ξεχάσαμε να τα βάζουμε μ' αυτούς που έχουν την ίδια δύναμη μ' εμάς, ξεχάσαμε να προστατεύουμε τους ''αδύναμους'', μα προπαντώς ξεχάσαμε να μη φοβόμαστε...έτσι τώρα παλεύουμε αλλά δεν μπορούμε να φιλιώσουμε, γιατί ψάχνουμε το δίκιο και το άδικο στον άλλο. Διατυμπανίζουμε πως δεν έχουμε ανάγκη τους ''άλλους'', πως έχουμε διαλέξει τους ανθρώπους που μας ''ταιριάζουν''( ας πούμε καλύτερα αυτούς που μας''αντέχουν'').

Αλήθεια πώς θα ήταν ο κόσμος χωρίς αυτούς, τους περιβόητους ''άλλους''? Χωρίς κάτι να μας συγκρίνουμε και να μας βρίσκουμε καλούς ή έστω καλύτερους?Γυρίζω πάλι πίσω στη σοφία των παιδικών μου χρόνων, τότε που καλύτερα να μ'έδερνες, παρά να μου στερούσες το παιχνίδι στην πλατεία κι ας είχα μόλις τσακωθεί και ας είχα δεμένα γόνατα και πληγωμένο εγωισμό.

Εμείς ξέραμε: λίγο με το παιχνίδι,λίγο μ'ένα πείραγμα και όλα θα ήταν όπως πριν...Πάμε γι άλλα...