γράμμα σ' έναν πολιτικό, που δε θα διαβαστεί ποτέ...

μέρες τώρα προσπαθώ να καταλάβω τί συμβαίνει. έχει περάσει πια ο θυμός και η απογοήτευση και έχει μείνει μόνο η απορία κι ένα τεράστιο ερωτηματικό. τί πήγε στραβά??? θα σε καθίσω λοιπόν απέναντί μου σήμερα, θα σου δώσω κι ένα όνομα (πες πως είσαι ο Χ, κάτι σαν Γιάννης δηλαδή) και θα σου απαριθμήσω ένα προς ένα όλα τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου. θα μου πεις, πως δεν είναι δίκαιο μιας και δεν μπορείς να παρέμβεις, να δώσεις την δική σου οπτική. έχεις δίκιο. έτσι ακριβώς είναι... 

σκέψου λοιπόν όλα αυτά που θεωρείς σημαντικά. δεν χρειάζεται να μου τα πεις, τα έχω ακούσει από το στόμα σου τόσες φορές. τώρα άκου κι εμένα: φροντίζω καθημερινά ανθρώπους. κάποιους επειδή το έχουν ανάγκη, κάποιους άλλους επειδή εγώ το έχω ανάγκη. εισβάλλεις στη ζωή μου με κάθε ευκαιρία και ζητάς την αποκλειστική προσοχή μου. δε θα την έχεις. δε θα στο επιτρέψω αυτό. με ''ψυχολογικούς'' όρους ζητάς - όσο και αν διατείνεσαι για το αντίθετο - μια ''συμβιωτική'' σχέση. αρνούμαι. 

και ακριβώς αυτή σου η επιθυμία - πώς αλλιώς εξηγείς ότι ''παίζεις'' παντού? - και η ταυτόχρονη απαξίωσή της - αφού η εικόνα που πλασάρεις είναι του αυτάρκη και δυνατού - μου δημιουργεί μια απέραντη αμφιθυμία. γιατί προτίθεμαι να είσαι ένας ακόμα από τους ανθρώπους που θέλω να φροντίσω. κι εκεί απαιτείς ''όλα ή τίποτα''. αισθάνομαι σαν τον μπαλωματή που ράβει ένα πανί, που συνεχώς σκίζεται κι έχω την αίσθηση, ότι μερικές τρύπες τις ανοίγεις εσύ, με μόνο σκοπό να με τεστάρεις, να με βρεις ανεπαρκή, να επιβεβαιώσεις την αναξιότητά μου. κέρδισες. εξαντλήθηκα. 

κι αφού έχω προδώσει τις προσδοκίες σου, γίνεσαι ξαφνικά το θύμα κι εγώ ο θύτης. εσύ πάσχισες για εμένα. κι εγώ? στο ξεπλήρωσα γυρνώντας σου την πλάτη. σε τρομάζει αυτό. κάθε φορά που το ζεις (και το έχεις περάσει πολλές φορές...) χάνεις το αντίκρυσμά σου στον καθρέφτη. ενώ είμαι ζωτικής σημασίας για εσένα (όπως κι εσύ για εμένα άλλωστε...), εν τούτοις με στύβεις και με πετάς σαν άχρηστη λεμονόκουπα. κι επειδή δεν το ανέχομαι, θυμώνεις. ε, όχι, δεν θα το ανεχτώ. 

κι αφού με έχασες από οπαδό, χρειάζεσαι άμεσα τον αντικαταστάτη μου. θα τον βρεις. θα του δώσεις πάλι την αμέριστη προσοχή σου, θα ακούσεις τα προβλήματά του και θα του δώσεις τις ''σωστές'' λύσεις. αυτό εξάλλου σε χαρακτηρίζει. πάντα ξέρεις το σωστό. κι αν το αποτέλεσμα δεν σε δικαιώσει, κάτι κρυφό υπάρχει, κάτι δόλιο που θα φανεί αργότερα. ''θεωρίες συνωμοσίας'' λέγονται αυτές και είναι απίστευτο πόσο ανάγκη τις έχεις, για να αισθάνεσαι ''ασφαλής''. και όμως πολλές φορές απλά δεν ξέρεις. και θα μου έφτανε να μου το πεις... 

αντ' αυτού, συνεχώς επικαλείσαι όρια και ''κόκκινες'' γραμμές. αλήθεια ποιός βάζει τα όρια? και ποιόν ακριβώς οριοθετείς? γιατί την ίδια ώρα που για εμένα τα όρια είναι αδιαπραγμάτευτα, για εσένα απλά δεν υπάρχουν. αυτό λέγεται ''κλεψιά''. εάν η παραβίαση ξεκινάει από εσένα ( φτάσαμε στο διπλό μήνυμα), μην περιμένεις από εμένα να σ' ακούσω και πολύ περισσότερο μην περιμένεις να σε πιστέψω. κι επειδή τέτοιου είδους διπλά μηνύματα απειλούν την ισορροπία μου, τα κόβω σαν τον γόρδιο δεσμό: μαχαίρι. 

και τέλος, σταμάτα να επαναλαμβάνεις, πως είσαι εδώ για εμένα. είσαι εδώ για τον εαυτό σου. το έχεις ανάγκη και παραδέξου το. διαφορετικά θα μιλούσες λίγο και θα έπραττες πολύ. εσύ αντίθετα μιλάς πολύ (δεν το αντέχεις να μην είσαι το κέντρο του κόσμου) και πράττεις το ελάχιστο. χωρίς καμία τύψη λοιπόν κι ενοχή (όχι, σ'εμένα δεν πιάνει!), σου λέω πως απλά δεν μου κάνεις. και αν έτσι συνεχίσεις, δε θα μου κάνεις και στο μέλλον. εξάλλου το ''ανάξιος'' με το ''αντάξιος'' ένα ''τ'' διαφορά...

                                                                                                               

δεσποινίς ετών 40

όσο πλησιάζει Η μέρα, τόσο πιο πολύ τρομάζεις! σαν τότε που παιδάκια σας πήγαινε η μάνα για εμβόλια και σας προετοίμαζε από το σπίτι: ''θα πάμε για εμβόλιο. θα σας πονέσει λίγο, σαν ένα τσιμπηματάκι, αλλά θα τελειώσει αμέσως''. έτσι και τα κλάματα γλίτωνε και ψέματα δεν έλεγε ... οι γιατροί στο (πάλαι ποτέ) Ι.Κ.Α είχανε να το λένε: '' μα τί καλά παιδιά! κιχ δε βγάλανε! ''. η καρδούλα σας το ήξερε ... 

γιατί εδώ που τα λέμε, όταν ξέρεις τί θα σου συμβεί είναι σαν να έχεις αποδεχθεί και τους όρους, όσο ειδεχθείς και να είναι. θα σε τσιμπήσουνε, θα πονέσεις, θα τελειώσει. έχει μια λογική. άσε που μέχρι να φτάσεις σ' αυτό το Ι.Κ.Α το ''τσιμπηματάκι'' στο μυαλό σου είχε πάρει διαστάσεις ... ακρωτηριασμού (το χέρι ήταν σίγουρα χαμένο!), οπότε ευχόσουν να τελειώσει το μαρτύριο μια ώρα αρχύτερα ... 

έτσι και μ' αυτά τα γενέθλια. δύσκολο πράγμα τα 40. πότε ήσουν 10, 20, 30 .... ? βλέπεις ''παλιές'' (ναι, έφτασες στην ηλικία που έχεις παλιές φωτογραφίες!) και ξέρεις σε ποιά ήσουν ''στραβωμένη'', χαρούμενη, λυπημένη .... και όλα αυτά φαίνονται σαν να έγιναν μόλις χθες ... και οι φαντασιώσεις της κάθε δεκαετίας: την πρώτη, ήσουν η ''χάιντι'', τη δεύτερη είχες παντρευτεί έναν καλό άνθρωπο,είχες δύο παιδιά (ένα κορίτσι και ένα αγόρι εννοείται!) , την τρίτη έβρισκες μια καλή δουλειά, την τέταρτη...? 

ζόρικη αυτή η τέταρτη. κάτι σχέσεις που τελείωσαν, συνδετικοί ιστοί που βραχυκύκλωσαν, τα μνημόνια που μας κύκλωσαν, έγινε πίεση μεγάλη ... και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, να έχεις και την κάθε θειά να ρωτάει '' μα καλά, δεν υπάρχει τίποτα???!''(με το χαρακτηριστικό σήκωμα του φρυδιού). και τί να πεις.'' ναι'' να πεις, ψέμα θα 'ναι.''όχι'' να πεις, κι αυτό δεν είναι αλήθεια. δε λες τίποτα λοιπόν κι απλά αφουγκράζεσαι ... 

γιατί η αλήθεια είναι, πως πέρα από τα ζόρια (που κι αυτά την έχουν την αξία τους, αλλά δεν είναι της παρούσης), αυτή η δεκαετία είχε εκπλήξεις (ενίοτε και ευχάριστες!), ανθρώπους (από εξαιρετικά δυσάρεστους μέχρι αγαπημένους) , ιδέες (αν όχι πρωτότυπες, σίγουρα ενδιαφέρουσες) και πολλή, μα πάρα πολλή τροφή για σκέψη ... προαπαιτούμενη δεκαετία λοιπόν για το επόμενο, προπαρασκευαστική για το καινούριο ... στο καλό ...

να μη φαγωθούμε μεταξύ μας...

παρασκευή απόγευμα στη νέα σμύρνη. μετά τον κατακλυσμό της πέμπτης αυτή η μέρα ήταν πραγματική ευλογία.λαμπερός ουρανός, πλυμένοι δρόμοι, καθαρή πόλη. περίμενες -όπως πάντα- ένα λεωφορείο, ακούγοντας μουσική και τρώγοντας τηγανητές πατάτες στο χωνί. μια κυρία γύρω στα 60 περίμενε κι αυτή. φαινόταν άνθρωπος μαζεμένος, ευγενικός. κοντά μαλλιά, παντελόνι και πουλόβερ ''συντηρητικά'' επιλεγμένα, μαζί και η τεράστια,ξύλινη ομπρέλα. σαν μια κουρασμένη μαίρη πόππινς...    

μια νέα κοπέλα στάθηκε μπροστά στη στάση και έκανε νόημα σ' ένα αυτοκίνητο να πλησιάσει. αναστέναξες και περίμενες τη συνέχεια. το αυτοκίνητο, κάνοντας τις απαραίτητες μανούβρες πάρκαρε τελικά, κλείνοντας το πέρασμα από τη στάση στο λεωφορείο. από αυτό βγήκε ένας καλοντυμένος νέος άνδρας.έβγαλες τ' ακουστικά, έκλεισες τις πατάτες. ''πείτε μου τώρα, πώς θα περάσουμε, για να μπούμε στο λεωφορείο?'' τον ρώτησες. ''έχετε δίκιο...'' απάντησε. χωρίς δικαιολογίες (''μα πού να παρκάρω?''), θυμό ή απαξίωση. κάτι μέσα σου ηρέμησε μ'αυτό το ''έχετε δίκιο''. δεν είναι που είχες την προσδοκία να πάρει το αυτοκίνητό του από εκεί. είναι που δεν σε αγνόησε και κατάλαβε τη δυσκολία σου. με μια ενστικτώδη κίνηση ξαναφόρεσες τ' ακουστικά. 

''μα δεν μπορούμε να περάσουμε'' ακούστηκε πολύ ευγενική (αλλά και τρεμάμενη) η φωνή της κυρίας. ''έχετε δίκιο'' ξαναείπε ο νέος άνδρας κυττάζοντας γύρω. ''συγνώμη'', συνέχισε η κυρία, ''είμαι ευγενικός άνθρωπος και δεν θέλω να μιλάω έτσι (η φωνή της έτρεμε), αλλά δεν πρέπει να φαγωθούμε μεταξύ μας...''. ο νέος άνδρας μπήκε στο αυτοκίνητο και έφυγε. ''είμαι ευγενικός άνθρωπος'' απευθύνθηκε απολογητικά σ' εσένα. ''το ξέρω...'', την καθησύχασες. ''δεν πρέπει να φαγωθούμε μεταξύ μας...'' η φωνή της καλύφθηκε από το θόρυβο του λεωφορείου που πλησίαζε. επιβιβαστήκατε και το λεωφορείο ξεκίνησε... 

σου ήρθε στο νου, μια άλλη διαδρομή το πρωινό της ίδιας μέρας σ' ένα άλλο λεωφορείο. άλλαξες θέση, όταν μπροστά σου κάθισε ένα μελαχροινό αγόρι 13-14 χρονών. μύριζε πολύ άσχημα και άρχισες να ανακατεύεσαι. το αγόρι άλλαξε θέση κι αυτό και κάθισε πίσω από εσένα. χαμογέλασες. το αγόρι έβηξε και πρόσεξες το πρόσωπό του. ήταν ακόμα παιδικό, όμως γυάλιζαν τα μάτια του και φαινόταν ταλαιπωρημένο. στα χέρια του κρατούσε ένα φάκελο με χαρτιά. ''είναι άρρωστο και είναι μόνο του.μακάρι να πηγαίνει στο γιατρό'' σκέφτηκες. 

σε μια στάση παρακάτω ανέβηκε ένας ηλικιωμένος. στάθηκε μπροστά στο αγόρι και κάτι μουρμούρησε. στράφηκες και είδες το αγόρι κουλουριασμένο στις 2 θέσεις να κοιμάται. πού χώρεσε ολόκληρο παιδί σε 2 θέσεις... σηκώθηκε αμέσως ένας άνδρας και παραχώρησε τη θέση του στον ηλικιωμένο, παρ' όλο που το λεωφορείο ήταν σχεδόν άδειο. ''άραγε το παιδί είχε κοιμηθεί το προηγούμενο βράδυ? έχει σπίτι? είναι στεγνό από τη χθεσινή νεροποντή?... ''σκέφτηκες και χαμήλωσες την ένταση της μουσικής, ώστε να είσαι σ' επιφυλακή, αν κάποιος άλλος ενοχλούσε το αγόρι... 

''να μη φαγωθούμε μεταξύ μας'' τα λόγια της κυρίας σου έρχονταν ξανά και ξανά. άραγε θα είχε πει το ίδιο, για να υπερασπιστεί το αγόρι? αναρωτήθηκες. θυμήθηκες το παράπονο της φωνής της και το αίτημα πίσω από το παράπονο ''σκέψου με κι εμένα...''. ''θα σε σκεφτώ και θα σταθώ για εσένα'', θα της απαντούσες. ''όμως όχι χωρίς ανταμοιβή. για να το κάνω για εσένα, θέλω κι εσύ να σκέφτεσαι και στέκεσαι δίπλα σ' αυτόν ,που εκείνη τη στιγμή δεν μπορεί να το κάνει για τον εαυτό του. για να μπορέσει να γίνει η ευχή σου πραγματικότητα...''

ο αφυπνιστής

άλλαξε η ώρα. αυτό, για τους πρωινούς τύπους σημαίνει, ότι φεύγοντας από το σπίτι, έχει πια ξημερώσει! το ''θαύμα'' δε θα κρατήσει πολύ, είναι όμως καινούριο μετά από τόση μαυρίλα, να βγαίνεις από το σπίτι και να ξεχωρίζεις περιγράμματα και χρώματα... και κάνει ένα ξημέρωμα, μαγεία σκέτη! σαν άνοιξη ένα πράγμα... 

πρόλαβες το ''σωστό'' λεωφορείο σήμερα και έφτασες στο πανεπιστήμιο 20 λεπτά νωρίτερα. επιτέλους! χρόνος για ένα τσιγάρο και παρατήρηση! κάθισες στο πεζούλι ''σου'' (μια άλλη φορά που έβρεχε, αναγκάστηκες να καθίσεις κάτω από τις ομπρέλες του starbucks και έβλεπες τοίχο, σαν να ήσουν στο δημοτικό και σε είχαν βάλει τιμωρία. καλύτερα να είχες μπει στο μετρό!). 

κόσμος πολύς περνάει από μπροστά σου. οι περισσότεροι είναι άγνωστοι, είναι όμως και κάποιοι (σαν τον τυφλό κύριο με τη συνοδό του ή σαν την ξανθιά κυρία που ''ακροβατεί'' πάνω σε πανύψηλα τακούνια) καθημερινοί περαστικοί, συνεπείς και κάπως ''γνωστοί'' πια... ανάμεσα σ' αυτούς είναι και ο κύριος που, όταν περάσει από μπροστά σου, ξέρεις, ότι είναι η ώρα να κατέβεις στο μετρό. κατά κάποιο τρόπο είναι ένας αφυπνιστής, επιφορτισμένος με την τήρηση του προγράμματος. 

από την πρώτη στιγμή σου τράβηξε το ενδιαφέρον. είναι περίεργη φιγούρα, καρτουνίστικη. ένας μεγαλόσωμος άνθρωπος, γύρω στα 60 (μπορεί και παραπάνω) μ' ένα εντελώς ασυνήθιστο βάδισμα. φαντάσου μια κρεμάστρα μ' 'ενα σακάκι να περπατάει και θα καταλάβεις τί εννοώ. ο λαιμός προτεταμένος, το κεφάλι ακούνητο (το ίδιο και ο κορμός), τα χέρια να τινάζονται με μικρές, επαναλαμβανόμενες κινήσεις και μόνο τα πόδια να κινούνται, αλλά κι αυτά χωρίς να λυγίζουν, απλά να πετάγονται μπροστά, δημιουργώντας μια υποτυπώδη βάδιση... 

ο ''αγκυλωμένος'' άνθρωπος. άκαμπτος (σαν το σχόλιο μιας φίλης). σε αναστάτωσε σήμερα. τον κοίταζες επίμονα (το βλέμμα του είναι κι αυτό καρφωμένο πάντα μόλις μισό μέτρο μπροστά από το σώμα του, δεν πρόσεξε την αδιακρισία σου). προσπαθούσες να διακρίνεις μια ασυνήθιστη κίνηση, κάτι ανεπαίσθητο που θα τον έβγαζε από την κατηγορία του ''αγκυλωτού''... ξαφνικά αναθάρρεψες: χαμόγελο ήταν αυτό? ποιά σκέψη μπόρεσε να κουνήσει έστω και έναν μυ του προσώπου του? ο άνθρωπος φταρνίστηκε. δεν υπήρξε σκέψη, μόνο λίγη σκόνη (στην καλύτερη περίπτωση) που έκανε τη δουλειά της... 

κατέβηκες στο μετρό. ήταν η σωστή ώρα. η εικόνα του ''αγκυλωμένου'' ,του άκαμπτου σου δημιουργούσε ένα αίσθημα δυσφορίας, περιόριζε την ανάσα σου. από την μία οι αγκυλώσεις με όλη την ασφάλεια και τη σταθερότητα και από την άλλη η ζωή, χωρίς διαπιστευτήρια και εγγυήσεις, αλλά με μια προσδοκία ελευθερίας... ναι, θα πρέπει να διαλέξεις...                                   

δυο στάσεις κι ένα γατάκι...

πρωί τετάρτης μέσα στο μετρό. βρήκες θέση (ευτυχώς όχι ''ανάποδη'' ) και κάθισες.γενικά, προτιμάς κάθισμα δίπλα σε παράθυρο. αισθάνεσαι ότι έτσι έχεις λίγο ιδιωτικό χώρο ( δεν σκοντάφτει το βλέμμα συνεχώς σε πρόσωπα ). από την άλλη, η αντανάκλαση του τζαμιού προσφέρει τη δυνατότητα να παρατηρείς τους γύρω σου, χωρίς να εστιάζεις πάνω τους. κάτι σαν μονόδρομος καθρέφτης δηλαδή.πολύ εξυπηρετικό για κάποιον που αρέσκεται στην παρατήρηση... 

αυτή η τετάρτη όμως δεν ήταν ημέρα παραθύρου... η συγκεκριμένη θέση ήταν ''πιασμένη'' κι έτσι κάθισες στην ''εξωτερική''. υπάρχει μια αμηχανία σ' αυτή τη θέση. κάποιοι μπορούν και κοιμούνται, κάποιοι άλλοι κοιτούν τους απέναντι με ενδιαφέρον ( έχει περιέργεια και θράσος το βλέμμα τους ), κάποιοι προσπερνούν το εμπόδιο του διπλανού τους και κοιτούν τη μαυρίλα έξω από το παράθυρο, οι περισσότεροι όμως κοιτάμε ψηλά, πάνω και από τα κεφάλια των ορθίων, σαν να υπάρχει μια οθόνη στο ταβάνι του βαγονιού που παίζει συνέχεια και γι αυτό μαγνητίζει το βλέμμα... 

κάπου εκεί ψηλά κοίταζες κι εσύ, όταν με την άκρη του ματιού σου ''έπιασες'' τον νεαρό άντρα που κάθισε απέναντί σου. κάτι τράβηξε το βλέμμα πάνω του. έμοιαζε λίγο σαν ασκητής, αδύνατος, μακριά μαλλιά και γένια, αλλά πάλι δεν ήταν αυτό. το βλέμμα του ήταν, που μέσα στον κόσμο (και σ' αυτή τη θέση! ) μπορούσε να το κρατάει μακρινό και κλειστό... πρόσεξες πως κάτι χάιδευε με το χέρι του. κοίταξες καλύτερα και είδες ένα μικρό μαύρο κεφαλάκι με δυο αυτιά να φαίνονται κάτω από μια μαύρη τσάντα ώμου. ένα γατάκι!

χαμογέλασες, αφ' ενός γιατί σου αρέσουν τα γατάκια , αφ' ετέρου για να δείξεις σιωπηλή αλληλεγγύη στη μεταφορά κατοικιδίων ακόμη και χωρίς το ειδικό κουτί (σε περίπτωση που κάποιος από τους επιβάτες αντιδρούσε στη θέα του γατιού ). ως αναφορά στη δεύτερη περίπτωση το χαμόγελο έπεσε στο κενό κι έτσι έμεινες να χαμογελάς για το γατάκι...πλησίαζε η στάση ''σταθμός λαρίσσης'' και το μετρό έκοψε ταχύτητα. ο άντρας από απέναντι σηκώθηκε βιαστικά, εγώ χαμογελούσα στο γατάκι και ξαφνικά το κεφάλι του κουνήθηκε, σαν να μην είχε σώμα, σαν να ήταν απλώς ένα μπρελόκ κρεμασμένο στη τσάντα... 

με χαμόγελο κολλημένο και μάτια διάπλατα έμεινα να κοιτάω...φρίκαρα! γι αυτό τόση ώρα δεν είχε ανοίξει τα μάτια του, δεν είχε κουνήσει στο ελάχιστο τα αυτιά του, δεν είχε βγάλει ένα ''μιάου''... σύνελθε! είπα στον εαυτό μου. δεν βαλσαμώνεις το κεφάλι του γατιού σου, για να το κάνεις μπρελόκ! προσπάθησα να διακρίνω, αν το γατάκι είχε σώμα, αν είχα παραδεί, αλλά οι πόρτες άνοιξαν και ο άντρας απομακρύνθηκε βιαστικά... 

η πρώτη μου σκέψη ήταν: πέθανε το γατάκι του κι επειδή το αγαπούσε πολύ, το βαλσάμωσε για να το έχει μαζί του (δε θα τον κρίνω εγώ ). η δεύτερη ήταν: απλά παραείδες ( φαντασία το λένε ). η τρίτη : είναι μεγάλη δυστυχία να μην μπορείς ν' αποδεχτείς πως μερικά πράγματα απλά ''τελειώνουν''. η τέταρτη : μαλακίες, ξέχνα το!!! και η τελευταία σκέψη ήταν: δεν έχει και μεγάλη σημασία, αν είδα σωστά ή όχι, αυτό που έχει σημασία είναι πως χρειαζόμουν να αναγνωρίσω πως ''πεθαμένα'' πράγματα δεν τα θέλω στη ζωή μου... και αυτό το πήρα...        

walking on the moon...

αυτό το σούρουπο σε βρήκε στους δρόμους... για την ακρίβεια σε μια στάση λεωφορείου. απέναντι πάρκο. μωρά στα καρότσια, παππούδες αραγμένοι στα παγκάκια, νοικοκυρές που 'βγαίναν από το super-market με τις σακούλες στα χέρια. άναψες τσιγάρο και βολεύτηκες στο κάθισμα. ο ήλιος είχε φύγει, αλλά ο ουρανός εξακολουθούσε να είναι γαλάζιος, όχι μαύρος, γαλάζιος! πριν από 20 χρόνια μια φίλη που σπούδαζε διακόσμηση, σου είχε πει πως αληθινά, στη φύση δεν υπάρχει ούτε μαύρο ούτε άσπρο. χαμογέλασες: άλλο ένα στερεότυπο... 

 στο λεωφορείο, άνετα. κάθισες στο κάθισμα και όπως πήρε τη στροφή, το είδες... ένα μικρό, μικρούτσικο φεγγαράκι, σαν χαραμάδα σε πόρτα, με ένα διαμαντάκι κρεμασμένο στην άκρη του. τόσο όμορφο και τόσο αθόρυβο...κρατημένο σε απόσταση πάντα μην και θεωρηθεί, ότι παραβιάζει τον χώρο σου... πώς γλυκαίνει το βλέμμα, αν θυμηθείς να σηκώσεις τα μάτια πιο ψηλά από το συνηθισμένο... 

δεν έχεις διάθεση σήμερα για αναγνώσεις και κοινοποιήσεις. ο αγώνας είναι πάντα εκεί, ανοιχτός. όμως σήμερα δεν μαζεύεται το μυαλό, καλά-καλά ούτε για να γράψει. μα και τί να γράψει αλήθεια? πέρασες δύσκολα τις τελευταίες ημέρες, όμως ακριβώς αυτή η δυσκολία μπορούσε να μπει σε λέξεις, να γίνει κείμενο. σήμερα, όμως...? 

 σήμερα, (μόνο για λίγο...), θα κάνεις το χατήρι σου... θα καθίσεις στο μπαλκόνι (τί όμορφη βραδιά μετά από τόσο κρύο...), θα ανάψεις ένα τσιγάρο και θα περπατήσεις στο φεγγάρι... μόνο αυτό. από αύριο ο αγώνας συνεχίζεται...                                                                                                                     http://youtu.be/zhaZ3cRCKgk                                                                                                                                                                                                                                 

...με ανθρώπινη στολή παραλλαγής...

πρωί τετάρτης ντύθηκες για τη δουλειά ( φόρμα και μπλούζα με λογότυπο-τοποθέτηση στην πλάτη ''ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ). το απόγευμα είχες αντιφασιστικό και θα πήγαινες ντυμένη την ιδεολογία σου. στο μετρό ήταν που άρχισες να αισθάνεσαι κάπως... πολλά μάτια καρφωμένα πάνω σου, ανέκφραστα πρόσωπα... γιατί σε κυττούσαν? τί σκέφτονταν? 

στη δουλειά δεν το ξανασκέφτηκες ( έχουν συνηθίσει τους αριστερούς και για την ώρα είμαστε ασφαλείς ). κατέβηκες στην ομόνοια και άρχισες ν' ανηφορίζεις την πανεπιστημίου. διμοιρίες ήταν παραταγμένες σε κάθε γωνία. εκεί ήταν που άρχισε να χτυπάει η καρδιά σου σαν τρελή. κίνδυνος! κάθε φορά που περνούσες από μπροστά τους, περίμενες ένα χέρι να σε σταματήσει. με το μυαλό σου ''τσέκαρες'': ταυτότητα εντάξει, κινητό φορτισμένο, τηλέφωνο δικηγόρου ο.κ, ξανά και ξανά, σαν ''μότο'', να ξορκίζει τον φόβο από την ψυχή... από το μυαλό σου πέρασε μια σκέψη: για να σε σταματήσουν θα πρέπει να ξέρουν ανάγνωση!χαμογέλασες και ενώθηκες με τους ανθρώπους...  

πρωί σαββάτου έμαθες τα νέα. συνέλαβαν μιχαλολιάκο, κασιδιάρη και συνεχίζουν, σου ανακοίνωσε ο ένοικος του πάνω διαμερίσματος μ' ένα φαρδύ χαμόγελο. ξαφνικά φώτισε η μέρα! αντιστάθηκες στην παρόρμηση ν' ανοίξεις αμέσως τον υπολογιστή. χρειαζόσουν ένα τσιγάρο και λίγο χρόνο, να μείνεις με την χαρά, προτού αρχίσουν να εμφανίζονται όλες οι διαστάσεις του θέματος.

ξέρεις πως το ''σύστημα'' έχει εκπαιδευτεί στο να χρησιμοποιεί την επικαιρότητα υπέρ του. μάγκας ο σαμαράς στη συνείδηση του κόσμου, που είχε τα κότσια να συλλάβει τους δολοφόνους, σωματέμπορους, εμπόρους όπλων κ.λ.π. αρεστός στην ευρωπαική ένωση που υιοθετεί αντιφασιστικό προσωπείο. αρωγός της δικαιοσύνης... κουβέντα για το προεκλογικό, ρατσιστικό του παραλήρημα, για τις ''μεταγραφές'' των βουλευτών του, για τις εκκρεμείς υποθέσεις, για την κάλυψη από την ηγεσία της αστυνομίας, για την ευνοική μεταχείρι.ση από την δικαιοσύνη, για τις'' ευλογίες'' του κλήρου, για την προβολή απο τα μ.μ.ε, για την χρηματοδότηση από την οικονομική ηγεσία της χώρας... 

με μια απίστευτη ευκολία (που επικουρείται τα μέγιστα από την έλλειψη συλλογικής ''μνήμης'') αλλάζουν θέση και ταυτίζονται (για όσο εξυπηρετεί τον σκοπό τους) με αυτό που ουσιαστικά θέλουν ν'αφανίσουν. φωτογραφίζονται αγωνιστές υπέρ της δημοκρατίας, ελευθερίας, νομιμότητας κ.λ.π, καθιστώντας τον ''δικό μας'' αγώνα ''άνομο και περιττό'' στα μάτια των πολλών. με αυτό θα έχουμε να παλέψουμε από εδώ και πέρα... 

σήμερα ζήσαμε μια στιγμή χαράς. και δικαίωσης. οι δολοφόνοι του Παύλου Φύσσα, θα αναγκαστούν να λογοδοτήσουν. ο πραγματικός φασισμός όμως, ντυμένος με ανθρώπινη στολή παραλλαγής, για να κρύβεται στο πλήθος, μας την έχει στημένη στη γωνία..

και με το τίμημα της ζωής μου ακόμα...

σήμερα, πρώτη φορά μετά το γεγονός κάθισες στο μπαλκόνι και έκανες ένα τσιγάρο. στο οπτικό σου πεδίο η δύση και το καράβι που έφευγε φωτισμένο - για πού, δεν έχει σημασία. μέρες τώρα σηκώνεσαι το πρωί, ετοιμάζεσαι, πας στη δουλειά, όμως όχι εσύ. εσύ μένεις πίσω και κάθε μέρα παλεύεις με τον εαυτό σου...

που δεν ήσουν εκεί, όταν μαχαίρωσαν τον Αχμέτ που έβγαινε από το μετρό στην ''Αττική'', που δεν ήσουν εκεί, όταν χτύπησαν τον Μάνο, επειδή κρατούσε το χέρι του συντρόφου του ένα βράδυ στο Γκάζι, που δεν ήσουν εκεί, όταν σκότωσαν τον Παύλο στο Κερατσίνι... που εσύ μπορείς να χαζεύεις μια δύση και να κάνεις ένα τσιγάρο. τόσο απλά...

μέρες τώρα τρώγεσαι με τα ρούχα σου. φταίω, φταις, φταίει, φταίμε, φταίτε, φταίνε... όλοι και όλα! εγωιστικό ον ο άνθρωπος... ό,τι και να γίνει στον εαυτό του θα το γυρίσει. πώς να το διαχειριστεί ένας άνθρωπος όλο τούτο? στο μυαλό σου βαράει ρυθμικά ''ελάτε με λοστούς, ελάτε με μαχαίρια, φασίστες θα σας σπάσουμε τα πόδια και τα χέρια'' και αμέσως η φωνή του Μάνου ( ΤΟΥ Μάνου ), ήρεμη και τρυφερή ( μα πώς μπορεί να είναι τρυφερή??? ) να σου μιλάει για το τέρας που κρύβουμε μέσα μας, για το πώς αρχίζουμε να του μοιάζουμε... 

κουράστηκες να πηγαινοέρχεσαι, εξαντλήθηκες... λίγη ησυχία, παρακαλώ! φτάνει! σωπάστε, πια! σεβασμός! είναι αγώνας ''μέχρι θανάτου'' και πρέπει να τον κάνεις μόνος. να αποφασίσεις τί άνθρωπος θέλεις να είσαι από εδώ και πέρα και να είσαι ''καλά'' με αυτό. με ό,τι συνεπάγεται αυτό. κάτι και από 'σένα πέθανε εκείνο το βράδυ στο δρόμο και έμεινες μισός. και στη ζωή δεν αρέσουν τα μισοτελειωμένα πράγματα.

 

και έτσι όπως έδυε ο ήλιος αποφάσισες, πως αυτό δεν μπορείς να το στερήσεις από κανέναν! δεν είναι ο αγώνας σου αυτός. και ηρέμησες. αύριο και κάθε αύριο, θα είσαι πάλι στους δρόμους. για να μπορούν, ελεύθερα όλοι, να τους περπατούν. και με το τίμημα της ζωής σου ακόμα... 

οι φτωχοί και οι αριστεροί ΔΕΝ είναι δολοφόνοι!

μέρες τώρα ψάχνεις να βρεις την αιτία.διαβάζεις - ανεβάζεις, διαβάζεις - ανεβάζεις, διαβάζεις - ανεβάζεις ... τα διαβάζεις όλα, θέλεις να καταλάβεις: πώς κάποιος καθ' εικόνα και καθ'ομοίωση ανθρώπου ( όχι, δεν σου βγαίνει η λέξη ''άνθρωπος'' ), έσφαξε έναν άνθρωπo?

συνδυασμός παραγόντων λένε: ανεργία (1,5 εκατομμύριο ανέργους έχουμε, δεν είναι δολοφόνοι), φτώχεια (όχι, δεν δολοφονούν οι φτωχοί, οι πλούσιοι δολοφονούν καταδικάζοντας τους φτωχούς στην πλήρη ανέχεια), χαμηλό μορφωτικό επίπεδο (ούτε το δημοτικό δεν τελείωσε η μάνα σου - εμφύλιος βλέπεις - και γιατροπόρευε μέχρι και το σαλιγκάρι που είχε σπασμένο καβούκι), χαμηλό επίπεδο αυτοεκτίμησης (ελάχιστους ξέρω που το έχουν υψηλό), έλλειψη αξιών (τα τελευταία 30 χρόνια δεν είχαμε ποτέ και περίσσευμα)...

ε, όχι! δεν μπορεί να στοχοποιείται για ακόμα μία φορά μια συγκεκριμένη κοινωνική τάξη.ο δολοφόνος διαφοροποιείται μόνο στον αριθμό των θυμάτων που προκαλεί και στα μέσα που χρησιμοποιεί, για να σκοτώσει.ο μεγαλοεργολάβος, ο μεγαλοτραπεζίτης,ο καναλάρχης, ο κυβερνητικός δολοφονούν καθημερινά, χωρίς να χρειάζεται να βάψουν τα χέρια τους με αίμα και χωρίς να χρειάζεται να λογοδοτήσουν πουθενά. όποιος δολοφονεί, το κάνει από επιλογή. 

όχι, δεν θα χρησιμοποιήσουν έναν φόνο, για να καλύψουν την ανθρώπινη γενοκτονία, την οποία έχουν ονομάσει ''μοναδική οδό σωτηρίας''! όχι, δεν θα επιτρέψουμε (σ' αυτούς και τα τσιράκια τους) να απορήσουν και να καταδικάσουν αυτή τη δολοφονία, ενώ κάτω από τα ακριβά ρούχα κρύβεται ο αγκυλωτός και η βρωμιά του χρυσαυγίτη! δεν διαφέρουν σε τίποτα από τον ρουπακιά και τον κάθε εν δυνάμει ρουπακιά (μπάτσο, οπαδό, ψηφοφόρο ή υποστηρικτή της χρυσής αυγής). 

και όχι, δε θα φάω αμάσητη την προπαγάνδα για νέο εμφύλιο! οι αριστεροί ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ! μας χρησιμοποίησαν μία φορά, δεν θα γίνει και δεύτερη!

Μια εφηβεία επιεικής που γίνεται 40...

Και να που η παιδική μου απειλή έγινε επιτέλους πραγματικότητα :''όταν μεγαλώσω θα δεις...'' Μεγάλωσα...εξάλλου τα σημάδια στο σώμα μου το δείχνουν ξεκάθαρα , αδιαπραγμάτευτα. Προσπαθώ να χωρέσω ''τη φθορά του χρόνου'' στην εικόνα που έχω στο μυαλό μου, αυτή του μικρού παιδιού και με έκπληξη -αλλά και τρόμο- η εικόνα παραμένει ίδια, το παιδί μου έχει τις ίδιες ανάγκες, φόβους, χαρές, λύπες. Τί άλλαξε λοιπόν? Δεν μεγάλωσα? Κι όλοι αυτοί που μεγαλώνουν μαζί μου? 

Δεν μεγάλωσαν ούτε κι αυτοί? Αφού όλοι έχουμε συμφωνήσει, πως ο χρόνος περνάει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο για όλους...Ξαφνικά έχω την αίσθηση πως κάτι έχω χάσει... Γυρίζω πίσω σε μια γειτονιά της Αθήνας τη δεκαετία του '80, τότε που το μόνο σίγουρο ήταν, πως ό,τι χρειαζόταν να μάθω, βρισκόταν έξω από την πόρτα του σπιτιού, στο βουνό, στον χωματόδρομο, στην πλατεία. Μετράω τις γνώσεις μου: έμαθα να παίζω,να παλεύω, να φιλιώνω, να τερματίζω τις δυνάμεις και τους φόβους μου, να ονειρεύομαι...κλείνω τα μάτια και η πόλη, έτσι όπως την έβλεπα από ψηλά, είναι και πάλι δική μου.

Τί έγινε? Τί δεν πήγε καλά? Τί ξέχασα να δείξω και σε ποιους? Μεγαλώσαμε και τα παιχνίδια μας γίνανε άδικα και πονετικά. Ξεχάσαμε να παλεύουμε μόνο με τις δυνάμεις μας, χωρίς ''γονείς'' και προστάτες, ξεχάσαμε να τα βάζουμε μ' αυτούς που έχουν την ίδια δύναμη μ' εμάς, ξεχάσαμε να προστατεύουμε τους ''αδύναμους'', μα προπαντώς ξεχάσαμε να μη φοβόμαστε...έτσι τώρα παλεύουμε αλλά δεν μπορούμε να φιλιώσουμε, γιατί ψάχνουμε το δίκιο και το άδικο στον άλλο. Διατυμπανίζουμε πως δεν έχουμε ανάγκη τους ''άλλους'', πως έχουμε διαλέξει τους ανθρώπους που μας ''ταιριάζουν''( ας πούμε καλύτερα αυτούς που μας''αντέχουν'').

Αλήθεια πώς θα ήταν ο κόσμος χωρίς αυτούς, τους περιβόητους ''άλλους''? Χωρίς κάτι να μας συγκρίνουμε και να μας βρίσκουμε καλούς ή έστω καλύτερους?Γυρίζω πάλι πίσω στη σοφία των παιδικών μου χρόνων, τότε που καλύτερα να μ'έδερνες, παρά να μου στερούσες το παιχνίδι στην πλατεία κι ας είχα μόλις τσακωθεί και ας είχα δεμένα γόνατα και πληγωμένο εγωισμό.

Εμείς ξέραμε: λίγο με το παιχνίδι,λίγο μ'ένα πείραγμα και όλα θα ήταν όπως πριν...Πάμε γι άλλα...