με μια φίλη καθίσαμε για ένα καφέ τις προάλλες. μεσημεράκι μετά τη δουλειά (ένα από τα καλά του πρωινού ωραρίου είναι πως προλαβαίνεις να πιεις καφέ και να είναι μέρα!), βγήκαμε από το μετρό και καθίσαμε σε ένα ''φούρνο'',από αυτούς που μπορείς να βρεις από το ψωμί της μέρας μέχρι ένα γρήγορο γεύμα με συνοδεία freddo espresso. και τα τρία ( αρτοπωλείο, καφετέρια, ταχυφαγείο ) σε ένα δηλαδή. δεν έχω αποφασίσει ακόμα, αν τα συμπαθώ αυτά τα ''πολυκαταστήματα'' ή όχι...
την ιδιοκτήτριά του πάντως από την πρώτη ματιά αποφάσισα πως δεν τη συμπαθώ. αποφεύγω να το κάνω αυτό, γιατί είναι άδικο, αβάσιμο και κυρίως γιατί οι άνθρωποι σε εκπλήσσουν. έτσι προσπάθησα να αγνοήσω το ύφος προέδρου (ΔΝΤ τουλάχιστον) που υποστηριζόταν από το ανάλογο ντύσιμο και το άψογο (ξανθό) μαλλί κομμωτηρίου. με ''φορτωμένη'' ευγένεια (τέτοια που καταντάει στο άκουσμά της αγένεια) με ρώτησε τί θέλω. ''έναν φυσικό χυμό πορτοκάλι και έναν ελληνικό καφέ'' απάντησα. ''για τον καφέ θα περάσετε δίπλα'' (εννοούσε την κοπέλα που σχεδόν ακουμπούσε πάνω της σε κάθε κίνησή της).
πρόσεξα τις δύο κοπέλες πίσω από τις βιτρίνες με τα εδέσματα. δε θα ήταν πάνω από 22 χρονών, με μαλλιά μαζεμένα, σκουφάκι και στολή εργασίας. α! και κατακόκκινο κραγιόν (προφανώς στυλιστική λεπτομέρεια της αφεντικίνας). όμορφες και μόνο από την ηλικία τους. ευγενικές, αμίλητες και μαζεμένες. επανέλαβα την παραγγελία μου στην κοπέλα που έφτιαχνε τον καφέ και περίμενα.
εν τω μεταξύ η ιδιοκτήτρια του μαγαζιού είχε βάλει μερικά πορτοκάλια σε ένα σωλήνα. από εκεί κατρακυλούσαν σε ένα ''κουτί''. από ένα άνοιγμα στο κάτω μέρος του έβγαινε χυμός. την ώρα που σκεφτόμουν, αν η μηχανή κόβει στη μέση τα πορτοκάλια ή τα στύβει μαζί με τη φλούδα, οπότε θα πρέπει να τα πλένουν καλά πριν τα στύψουν (δεν είδα κάτι τέτοιο), μπήκε στο μαγαζί ένας νεαρός γύρω στα 20. πλησίασε την ιδιοκτήτρια και τη ρώτησε, αν μπορούσε ν' αφήσει ένα βιογραφικό. χάρηκα την διάθεσή του να διεκδικήσει δουλειά, ένοιωσα κι ένα σφίξιμο για την αναμενόμενη άρνηση. η ιδιοκτήτρια κορδώθηκε. ''άφησέ το σ' εμένα''. ο νεαρός της έδωσε το βιογραφικό και έκανε να φύγει. ''μπαρίστας είσαι?'' πρόλαβε να τον ρωτήσει. ''ναι'', απάντησε εκείνος. ''τότε μη φύγεις, να με περιμένεις!''. με ενόχλησε το υπονοούμενο στη φωνή της. ''έχει τα τριπλά του χρόνια!'' σκέφτηκα...
''μπαρίστας''... το ίδιο πρωί είχα ακούσει την λέξη για πρώτη φορά. σημαίνει ''αυτός που είναι πίσω από την μπάρα'' (κατά το αρσιβαρίστας δηλαδή???). τότε κατάλαβα τί συνέβαινε. μόλις εκείνη τη στιγμή η κοπέλα στους καφέδες είχε πληροφορηθεί την απόλυσή της. την κοίταξα. με σφιγμένο, κατακόκκινο στόμα εξακολουθούσε να ετοιμάζει την παραγγελία μου. δεν κοίταξε την ''αφεντικίνα'' της, δεν ρώτησε, ούτε διαμαρτυρήθηκε. απλά συνέχιζε τη δουλειά της. μόνο η άλλη κοπέλα που ήταν στα φαγητά, πέρασε από δίπλα της και της έσφιξε το χέρι. γρήγορα, μην την πάρει είδηση η κυρία...
μια χειρονομία που αν είχε φωνή θα έλεγε: ''άκουσα και είμαι εδώ. έχω ανάγκη τη δουλειά, αλλά έχω ανάγκη και να σου συμπαρασταθώ, όπως μπορώ. κουράγιο...'' μια ανθρώπινη αντίδραση σε μια απάνθρωπη συμπεριφορά. το κορίτσι μου έδωσε τον καφέ. ''έτοιμος και ο χυμός σας'' ανακοίνωσε η κυρία. ''και φαίνεται υπέροχος'' συμπλήρωσε. ''καλός είναι ο χυμός, αλλά ο καφές φαίνεται απολαυστικός'' της απάντησα, πλήρωσα και έφυγα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου