τρέφω μια βαθιά εκτίμηση στις ''διακοπές'' πάσης φύσεως. είναι τόσο έξω από τα δεδομένα μου να κυκλοφορώ πρωινό καθημερινής στην πόλη, που σχεδόν ζηλεύω τους ανθρώπους που πίνουν τον καφέ τους αμέριμνοι την ώρα που τρέχω να προλάβω ένα λεωφορείο, ώστε να φτάσω εγκαίρως στη δουλειά. μεγάλωσα εξάλλου σε μια οικογένεια που η ''δουλειά'' ήταν πρωταρχικής σημασίας και αξίας. μπορούσα να διαβάζω, να παίζω, ακόμα και να βλέπω τηλεόραση (με τους ανάλογους περιορισμούς πάντα), αλλά το να χαζεύω ή να περιπλανιέμαι άσκοπα ήταν κάτι το ακατανόητο και συνιστούσε λόγο ανησυχίας. ''αργία μήτηρ πάσης κακίας'' στην εφαρμογή του! με τα χρόνια (και διαρκή εξάσκηση) κατάφερα να τελειοποιήσω τον μεγαλύτερο εχθρό του συμβατικού εκπαιδευτικού συστήματος: να ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτά! να βρίσκομαι στο πλάνο (με το συμβατικό μυαλό μου), και σε όλα τα άλλα μήκη και πλάτη της γης (και πέρα από αυτήν) με την υπόλοιπη ουσία μου. νίκη!!!
έτσι κάπως κυκλοφορώ και σ' αυτή την πόλη. με τα πόδια στο δρόμο και το κεφάλι πάντα έξω και πάντα ψηλά... και όσο πιο ψηλά τόσο πιο ανώμαλη η προσγείωση. τόσα χρόνια εκπαίδευσης έχουν κάνει τη δουλειά τους εξάλλου. τόσο... όσο... τόσο εκτός, όσο άμεσα να βρεθείς εντός. τόσο ψηλά, όσο γρήγορα να πιάσεις χαμηλά. τόσο αλλού, όσο τάχιστα να έρθεις στο εδώ...
στο εδώ και τώρα λοιπόν! στην ομόνοια πρωινό τρίτης. κόσμος πολύς κάτω από την πλατεία (όσο μου αρέσει αυτή η υπόγεια αίσθηση, τόσο με απωθεί η ''φωτεινή'' πλευρά της πλατείας). ''κάτω'' μου φαίνονται όλα φυσιολογικά, ''πάνω'' δεν ξέρω που να σταθώ. κάπως έτσι αλλάζουν και μπερδεύονται οι συσχετισμοί...''κάτω'' λοιπόν και με σταμάτησε μια κοπέλα. τράβηξα απρόθυμα τ' ακουστικά από τ' αυτιά μου και χωρίς να την προσέξω της μουρμούρισα ένα συγκαταβατικό ''παρακαλώ?''. ''μήπως μπορείτε να μου πείτε, αν ισχύει ακόμα το εισιτήριο? είμαι αγράμματη''. ευχάριστη φωνή, γάργαρη.
ξαφνιάστηκα. ξέρω ανθρώπους ''αγράμματους'', στο χωριό μου. μόνο που λιγοστεύουν όσο τα χρόνια περνούν. έχω διαβάσει για τα μεγάλα ποσοστά αναλφάβητων σε μειονοτικούς πληθυσμούς, μόνο που τα εξισορροπώ με τα σχολεία δεύτερης ευκαιρίας και με παρεμφερείς θεσμούς. κοίταξα την κοπέλα. όχι πάνω από 25, πιασμένα μαλλιά, συμβατικό ντύσιμο, ευχάριστο πρόσωπο. ''είμαι αγράμματη''. χωρίς καμιά κατηγόρια ή πίκρα. όπως λες σε μια φίλη ''είμαι αδιάθετη'' και αυτό φτάνει.
προσπάθησα να δω τα νούμερα. χωρίς γυαλιά δεν ξεχώρισα τίποτα. ''δεν βλέπω χωρίς τα γυαλιά μου'' σχεδόν απολογήθηκα. ''δεν πειράζει'' μου χαμογέλασε και με το χέρι της με χάιδεψε ψηλά, στον ώμο. χωρίσαμε. φαντάστηκα, πως είχα τα γυαλιά μου και της έδειχνα ποιά νούμερα να κυττάει, ώστε να μπορεί μετά να τα συγκρίνει με τους πίνακες του μετρό. με συγκίνησε. η φωνή της, η στάση της, ο τρόπος που μου ξεδίπλωσε την αλήθεια της. χωρίς ντροπή και χωρίς θυμό.
θα μπορούσα εδώ να γράψω για το εκπαιδευτικό μας σύστημα που πετάει έξω τους λιγότερο προνομιούχους, για μια ολόκληρη κοινωνία που απορρίπτει και αδιαφορεί για ό,τι διαφορετικό. όμως τη στιγμή που με άγγιξε και μου χαμογέλασε, ένοιωσα πως μόλις είχαμε καταλάβει η μια τη άλλη. για διαφορετικούς λόγους, εκείνη τη στιγμή είμασταν και οι δύο ανίκανες να ανταποκριθούμε σε κάτι δεδομένο και αυτονόητο για τους περισσότερους.
σκέφτηκα τον εαυτό μου και μια συνθήκη που διαπραγματεύομαι τώρα. σκέφτηκα και την κοπέλα. πόσο κουράγιο χρειάζεται να έχεις για να πεις απλά ''δεν ξέρω''.χωρίς ντροπή ή θυμό. ''μπορεί να γνωρίζω χίλια δυο άλλα πράγματα, αλλά αυτό απλά δεν το ξέρω''. σαν να μπήκαν τα πράγματα στη θέση τους....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου