βασανίζομαι...

είναι η πρώτη φορά που ξεκινάω από τον τίτλο. για την ακρίβεια είναι η πρώτη φορά που έχει μπαστακωθεί μια λέξη στο μυαλό μου, μήνες τώρα (μπορεί και χρόνια?), και δεν λέει να ξεκουνήσει! και η αλήθεια είναι πως το απέφευγα επιμελώς. δεν μου αρέσει να καταπιάνομαι με κάτι τόσο διαδεδομένο, αφ' ενός γιατί κινδυνεύεις να απογυμνώσεις την αλήθεια ενός άλλου, να την κάνεις λίγη και μίζερη, αφ' ετέρου γιατί με μια λέξη τα είπε όλα ο άνθρωπος! τί να γράψεις από εκεί και πέρα...

έλα όμως που δεν μ' αφήνει. θα το γράψω λοιπόν και στο ''δημοσίευση'' θα αποφασίσω... βασανίζομαι λοιπόν... το βλέπω μπροστά μου κάθε μέρα. στη Δάφνη με τεράστια γραμματοσειρά στον τοίχο της πυρκάλ. σαν να μιλάει το ίδιο το εργοστάσιο. οχυρωμένο, γκρίζο, εγκαταλελειμμένο. ίδιο κτήριο-φάντασμα που θυμάται με νοσταλγία το παρελθόν και τρομάζει μπροστά στο παρόν. και αυτός ακριβώς ο τρόμος είναι που πάνω στον τοίχο του γίνεται μοναξιά, απελπισία, αλλά και μια προσπάθεια για επαφή, για κάποιον που θα αναρωτηθεί για την ύπαρξη και την ιστορία του. ένα κτήριο σε απόγνωση...

στριμωγμένο στην αρχή της βουλιαγμένης. βρήκε χώρο και είπε ν' απλωθεί! έλα όμως που δεν υπολόγισε σωστά... τα πρώτα γράμματα σε απόσταση, το κάθε ένα και μια ανεξάρτητη οντότητα. σχεδόν κολλημένα τα τελευταία, σαν το ένα να επιβιώνει κλέβοντας χώρο από το άλλο. ένα βασανίζομαι που απέτυχε στο ταίριασμα. που τα στοιχεία του πέρασαν από το '' δεν χρειάζομαι κανέναν'' στο ''δεν υπάρχω χωρίς εσένα''. πόσο ν' αντέξει και ένας τοίχος...

με τεχνοτροπία στου Fix. τα γράμματά του τετραγωνισμένα, σχηματίζουν τον τέλειο κύβο. η ίδια η δομή του, τείχος απέναντι στην καθημερινότητα που τσακίζει. κανένας άνεργος, άστεγος, απελπισμένος δεν χωράει σ' αυτό το βασανίζομαι. δεν καίγεται από βιτριόλι, δεν μαχαιρώνεται, δεν πνίγεται, δεν ζει... από τον τρόμο του μη σπάσει έκλεισε για ό,τι κακό, και μαζί για ό,τι καλό υπάρχει εκεί έξω ... 

ανακοίνωση σ' έναν τοίχο σπιτιού στα εξάρχεια. γράμματα ωοειδή, κάποιοι κύκλοι να εφάπτονται, άλλοι να μένουν λίγο ανοιχτοί, σε καμία περίπτωση δε το λες καλλιγραφία. βασανίζομαι που σε θέλω... που με την σκέψη σου κοιμάμαι και ξυπνάω. που κάθομαι πάντα απέναντι από πόρτες και παράθυρα μην τύχει και περάσεις. που μια ματιά, ένα άγγιγμα είναι ευτυχία και η απουσία σου η μόνη δυστυχία. που πονάω και μ'αρέσει. που ο φόβος με καταλύει κι ο ίδιος φόβος με δυναμώνει. που τρέχω με απίστευτη ταχύτητα από το άδειασμα στο πλήρες και ξανά, πάλι πίσω. που δεν σε θέλω... που κουρασμένο το μυαλό θέλει να τελειώνει με τη σκέψη σου. που δεν αντέχω τα πάνω και τα κάτω μου. που μετράω τη συμπεριφορά σου, για να βγάλω το αποτέλεσμα που θέλω. που δεν καταλαβαίνω... που βασανί-ζω-μαι...