ένα μαγικό χαλί...

πάλι ζέστη. με κλειστά παράθυρα ζεσταίνομαι. με ανοιχτά, δεν μπορώ να γράψω. οι γείτονες πίνουν καφέ στο μπαλκόνι κι εγώ ακούω... δεν είναι από κουτσομπολίστικη περιέργεια, ούτε και στήνω αυτί. απλώς ακούω. τις περισσότερες φορές χαίρομαι γι αυτό. άλλες πάλι, θυμίζει το βασανιστήριο της σταγόνας. απόλυτη ησυχία και ξαφνικά ακούς μια σταγόνα να πέφτει. στην αρχή δεν δίνεις σημασία, ίσως σου φαίνεται ένας οικείος ήχος. όμως σε λίγο το μυαλό περιμένει την επόμενη σταγόνα σε μια καταναγκαστική αναμονή . δεν μπορεί να σκεφτεί τίποτα άλλο, δεν περιμένει τίποτα άλλο, παρά την επόμενη σταγόνα να πέσει, για να ησυχάσει ένα δευτερόλεπτο, πριν ξεκινήσει και πάλι η αναμονή.

ο λόγος που ακούω τους ανθρώπους, είναι γιατί μου αρέσουν οι ιστορίες. μαγεύομαι... οι λέξεις μεταφράζονται σε εικόνες, οι εικόνες σε συναισθήματα και τα συναισθήματα επιστρέφουν στον πραγματικό κόσμο και τον ζωγραφίζουν. και να σκεφτείς, ότι σαν παιδί (μέχρι που έμαθα να διαβάζω δηλαδή), το μόνο παραμύθι που μας έλεγε ο πατέρας μου, ήταν ''η λιωμένη η γατούλα''! επρόκειτο για μια μαμά-γάτα με τρία γατάκια (σύμπτωση), όπου το ένα πέρασε χωρίς να προσέχει τον δρόμο και το πάτησε το αυτοκίνητο. είχε μεγάλο άγχος παρά τα (ελάχιστα) αυτοκίνητα που κυκλοφορούσαν τότε. ο ίδιος λίγο έλειψε να επιβεβαιωθεί κι εγώ έμαθα από την ηλικία των τεσσάρων περίπου τί θα πει διπλό μήνυμα: από τη μέση και πάνω αγκαλιασμένη και προφυλαγμένη και από τη μέση και κάτω δαρμένη.

ο λόγος που γράφω τις ιστορίες των ανθρώπων (ευκαιρίας δοθείσης και της δικής μου!), είναι απλός: κάθε μέρα συναντάω δεκάδες ανθρώπους στους δρόμους, στο μετρό, στα λεωφορεία (αγαπημένα!), όπου βρεθώ σ' αυτή την τεράστια πόλη. ανθρώπους, που στην πλειοψηφία τους δεν θα τους ξανασυναντήσω. όμως κάθε συνάντηση είναι μοναδική. ο καθένας δηλώνει αυτήν ακριβώς την μοναδικότητα, με το ντύσιμο, το βλέμμα, το περπάτημά του. κάθε ένας είναι και και μια πιθανότητα αλληλλοσυσχέτισης. δεν στεναχωριέμαι που αυτή η συσχέτιση δεν θα πραγματωθεί. θα ήταν - εκτός από ανέφικτο- εξοντωτικό να γνωρίζεις τόσους πολλούς ανθρώπους. αυτό που όμως είναι σίγουρα πραγματικό, είναι πως κάθε μέρα επικοινωνούμε όχι απλά με ανθρώπους, αλλά με τις ιστορίες τους. κι αυτό είναι μαγικό...

αυτό ένιωσα πολύ έντονα τις τελευταίες ημέρες. συνάντησα πλήθος ανθρώπων εκτός και εντός σπιτιού (εκτός από τα βιβλία και το fb είναι ένας τόπος που ιστορίες ανθρώπων ξετυλίγονται). ένοιωσα συγκίνηση για τον άνθρωπο και έκπληξη για τον τρόπο που η κάθε ιστορία ''πλέκεται'' με τη δική μου. υφαίνουμε με κάποιο τρόπο ο καθένας το δικό του χαλί, και όταν συναντιόμαστε δείχνουμε το εργόχειρό μας στον άλλο και φτιάχνουμε ενώσεις. χαρά, συγκίνηση, φόβος, ντροπή είναι οι κλωστές μας. έτσι μπλέκονται τα χρώματα, τα σχέδια και οι ραφές. και ίσως, αν καταφέρουμε να φτιάξουμε ένα μεγάλο χαλί, ίσως να χωρέσουμε όλοι πάνω του κι αυτό να σηκωθεί...