όσο υπάρχουν άνθρωποι...

σήμερα κάνει λύπη. και τις προηγούμενες μέρες δηλαδή λύπη έκανε, αλλά το έξω δε σ' αφήνει να σκεφτείς πολλά-πολλά. βγαίνεις, μιλάς, περνάς καλά, όμορφα. έλα όμως που το παραμελημένο ριζώνει, μεγαλώνει και μετά σε παίρνει και σε σηκώνει... και σήμερα το έξω προγραμματισμένο,αλλά η λύπη, λύπη... 

η λέξη εκεχειρία ακούγεται όλο και πιο πολύ. να σταματήσει ο πόλεμος (ο χαρακτηρισμός ''εχθροπραξίες'' απλά, συνιστά ύβρη) να σταματήσουν να σκοτώνονται οι άνθρωποι. λέξη ελκυστική και ελπιδοφόρα: ''η προσωρινή παύση των εχθροπραξιών'' ή αλλιώς ''ανακωχή''. σύνθετη λέξη: ἔχω + χείρ. κάτι σαν ''είναι στο χέρι μου'' ή ''εξαρτάται από 'μένα''. πάρε την ευθύνη σου δηλαδή, πάρε και τον χρόνο σου και τα ξαναλέμε. ενέχει και ένα μίνιμουμ προσδοκίας: να δεις τα πράγματα από άλλη σκοπιά, ν' αλλάξεις τρόπο, αν είναι δυνατόν.

πρόβλημα πρώτο: η ίδια η συνθήκη χάνει το νόημά της, εάν δεν δεν υπάρχει ειλικρινές ενδιαφέρον και από τις δύο πλευρές να φτιάξουν έναν κοινό (έστω νοητό αρχικά) χώρο, στον οποίο να μπορούν να συνυπάρξουν σαν αυτόνομες, ισότιμες οντότητες. έστω αν η μία πλευρά μπορεί να αναγνωρίσει την πιθανότητα δημιουργίας ενός τέτοιου χώρου, αυτό γεννάει ελπίδα. γιατί η αλήθεια είναι, πως μεγαλώνουμε μαθαίνοντας ''σωστούς τρόπους''. ο σωστός τρόπος να μιλάς, να τρως, να περπατάς κ.λ.π. από τη στιγμή που τα πράγματα γίνονται ''σωστά'' προσδοκάς ότι θα έχεις και το επιθυμητό αποτέλεσμα. το δικό σου σωστό όμως, γίνεται βραχνάς στο σωστό του άλλου. και δεν σταματάει εκεί. σιγουριά - απαίτηση - ματαίωση - πόνος - παραίτηση. κι ας μη γελιόμαστε. δεν σπάει ο κύκλος έτσι εύκολα. κι αυτός που ξέρει, χρειάζεται να κάνει έναν κόπο παραπάνω, να δείξει ξανά και ξανά, σαν να μαθαίνεις σε κάποιον να γράφει τ' όνομά του σε μια άλλη γλώσσα.

πρόβλημα δεύτερο: μετά την υπογραφή της εκεχειρίας χρειάζεται σύνδεση. χρειάζεται δηλαδή να αναγνωρίσουν και οι δύο πλευρές, πως κάτι στον τρόπο τους δημιουργεί ένταση. δύσκολο. ο ''σωστός'' τρόπος έχει κάνει κι εδώ τη δουλειά του. ένα ''δεν ξέρω για ποιό πράγμα μου μιλάς'' από τη μία και ένα ''μα δεν καταλαβαίνεις τί κάνεις'' από την άλλη τινάζουν τη σύνδεση στον αέρα. και αντί η εκεχειρία να γίνει ζωντανό πεδίο δημιουργίας νέων επαφών, καταντάει νεκρός χρόνος. στην καλύτερη περίπτωση μπορείς ν' ακούσεις το παράπονο: ''δεν κατάλαβες ποτέ πόσο έχω προσπαθήσει'' από τη μία, ''δεν μου έδωσες ποτέ αυτό που ήθελα'' από την άλλη. κάπου εκεί κόβεται η σύνδεση.

πρόβλημα τρίτο: άγνοια. οι γνωστοί τρόποι διαχείρισης της κρίσης, απλά δεν λειτουργούν. είναι αναμενόμενοι, δημιουργούν αίσθημα ανεπάρκειας και απ' όπου και αν προέρχονται κάνουν τουλάχιστον τη μία πλευρά να αισθάνεται ''ηττημένη'' . σ' αυτό το σημείο η εκεχειρία γίνεται συνώνυμη της έννοιας ''να δεις τα πράγματα με τον δικό μου τρόπο''. αυτό ενέχει αισθήματα αναξιότητας, ντροπής, υποτίμησης κ.ο.κ σε σημείο που η διακοπή των συνομιλιών φαντάζει τουλάχιστον ανακουφιστική. επικίνδυνο πράγμα να τσιγκλάς τη αξιοπρέπεια του άλλου. δύσκολο όμως και να πεις: ''δεν ξέρω''. πιο εύκολο ίσως: δείξε μου αυτά που ξέρεις, να σου δείξω αυτά που ξέρω και αφού τελειώσουμε με τα γνωστά, πάμε να μάθουμε και κάτι καινούριο?

κι αν όχι καινούριο - ολοκαίνουριο, τουλάχιστον κάτι λίγο ξεχασμένο: ''Περιστατικά όπως η ανεπίσημη εκεχειρία των Χριστουγέννων ‧ όταν Βρετανοί και Γερμανοί στρατιώτες παραμέρισαν προσωρινά την αντιπαλότητά τους για να παίξουν ποδόσφαιρο στη " γη του κανενός ", στο πεδίο μάχης της Φλαμανδίας, πιστεύεται ότι έκαναν τον Ριμέ να δει ότι το παιχνίδι είχε τη δυνατότητα να ενώσει τους ανθρώπους.''

παιχνίδι λοιπόν! όχι όμως κρυφτό... με την προσδοκία ''φτου ξελευτερία'' γίνεται κι αυτό βραχνάς. αυτό, το άλλο παιχνίδι που ο ''άλλος'' γίνεται ''υποκείμενο'' εξερεύνησης. νέος τόπος. που με σεβασμό στέκεσαι απέναντι, κοιτάς, αφουγκράζεσαι, μετράς και μετριέσαι. κι αφού σιγουρευτεί το μάτι κι ηρεμήσει το μυαλό, τότε το σώμα αρχίζει να κινείται ''προς'' και ''από''. προς τα αισθήματα που σου γεννάει και από τα σινιάλα που εκπέμπει. και μερικές φορές κινείται και ο άλλος ''προς'' και ''από''. και τότε γίνεται χορός, γίνεται κίνηση, γίνεται ελευθερία...