νοιώσε με για να σε νοιώσω, κι ας πονάς...

σήμερα κάνει καλοκαίρι! μετά τη δουλειά βόλτα στο κέντρο. κόσμος πολύς στο μετρό, στα πεζοδρόμια, στις στάσεις, παντού! άνθρωποι που τρέχουν να προλάβουν... συντονίζομαι. το σώμα μου σφίγγεται κι επιταχύνω το βήμα μου. μα δεν βιάζομαι στ' αλήθεια. πιάνω τοίχο, σταματάω λίγα δευτερόλεπτα και συνεχίζω αργά. αισθάνομαι τον/την πίσω μου να δυσανασχετεί. κάνω χώρο στο πεζοδρόμιο να προσπεράσει (από δεξιά) και συνεχίζω. πολλές φορές αφήνω το πεζοδρόμιο και περπατάω στην άκρη του δρόμου. έτσι γλυτώνω την πίεση των βιαστικών (και ανεβάζω την πίεση των οδηγών...) περπατάω χαλαρά, σαν να είμαι διακοπές. βασικά αυτή είναι κι η απώτερη σκέψη μου: να μου δίνω καθημερινά ''τζούρες'' διακοπών! έχει και τ' απρόοπτά του. σαν κι εχθές που έχασα το υπηρεσιακό, γιατί χάζευα τον ήλιο, όπως έσκαγε πίσω από τον λυκαβηττό... όμορφα...

μέσα στο ίδιο πνεύμα κεράστηκα και παγωτό. το τρόλευ ήρθε στην ώρα του. σταμάτησε μπροστά μου (ναι, υπάρχει τρόπος να υπολογίσεις που περίπου θ' ανοίξει τις πόρτες του!) και περίμενα να κατέβουν οι επιβάτες για να μπω. δεν περίμενε όμως η κοπελιά δίπλα μου. με προσπέρασε, μπήκε και κάθισε στη μοναδική διαθέσιμη θέση. ας είναι, το παγωτό μου θα το φάω ακόμα και όρθια! λίγο παρακάτω μπήκαν ελεγκτές. έκλεισα το παγωτό (το σωστό είναι να μην τρως στα μμμ) και έδειξα την κάρτα μου. δεν μου αρέσει να πέφτω σε έλεγχο. παλιά φοβόμουν, πως θα έψαχνα την κάρτα και δεν θα την είχα (ποτέ δε συνέβη). τώρα με αγχώνει η έκβαση. ''μα δεν είναι χτυπημένο''. ο ελεγκτής μιλούσε στην κυρία που καθόταν μπροστά μου. ''μα το χτύπησα'' ξενική προφορά. το επεξεργάστηκε λίγη ώρα και απεφάνθη: ''δεν είναι χτυπημένο, έχετε ταυτότητα?'' ''όχι''. ''διαβατήριο? χαρτιά? από πού είστε?'' ''από την ρουμανία. δεν έχω χαρτιά''. ''έχετε χρήματα μαζί σας, για να αποφύγουμε το τμήμα?'' από την φωνή του καταλάβαινες πως βαριόταν να κάνει την διαδικασία. ''όχι, δεν έχω λεφτά''. ''έχετε τουλάχιστον 35 ευρώ, τα μισά?'' ήθελε να τελειώνει. ''όχι, δεν έχω, αλλά το χτύπησα και μάλλον μου έπεσε''. '' δεν βλέπω τίποτα κάτω''. ''θα το πήραν!''. είναι η ώρα που με πιάνει στεναχώρια. ένα δράμα βρισκόταν σε εξέλιξη. κι εμείς,'' οι νόμιμοι'', περιμέναμε τη λύση. αν ο ελεγκτής έκανε πίσω, θα χλευαζόταν ως ανίκανος (φαινόταν από τα βλέμματα). το ''κοινό'' ζητούσε την τιμωρία του παραβάτη. ο ελεγκτής μιλούσε ήρεμα. ''αν πάμε στο τμήμα, θα έχεις πρόβλημα. να περιμένουμε κάπου να σου φέρουν χρήματα από το σπίτι?'' ''δεν έχουμε''. ο δεύτερος ελεγκτής στριμώχτηκε πάνω μου για να περάσει και να συνεχίσει τον έλεγχο στο πίσω μέρος του τρόλευ. κόλλησε στην κοπελιά πίσω μου. κοντά μαλλιά όλο μπούκλες, λευκό δέρμα, κόκκινο στόμα, δε θα 'ταν πάνω από 18. ''το εισιτήριό σας''. ''δεν έχω...''. χαμογέλασε σαν να ζητούσε συγνώμη. ''φοιτήτρια είσαι?'' ''μαθήτρια''. χωρίς να πει λέξη προσπέρασε. στην επόμενη στάση κατέβηκαν οι δύο ελεγκτές, η γυναίκα από την ρουμανία και δυο ακόμα γυναίκες από την αφρική. ''δύο μαύρες και μία άσπρη'' χλεύασε ο υπερήλικας που στεκόταν όρθιος λίγο πιο πίσω. γύρισα και τον κύτταξα έντονα για λίγα δευτερόλεπτα. με κύτταξε κι αυτός. δεν συνέχισε. γύρισα στην κοπελιά πίσω μου. ''ξέρεις, χαίρομαι που δεν σε κατέβασαν, στεναχωριέμαι όμως που κατέβασαν τις γυναίκες που ήταν αλλοδαπές''. ''μάλλον επειδή είμαι μαθήτρια... κι εγώ αλλοδαπή είμαι...'' σκέφτηκα όσα έχω διαβάσει για τα παιδιά μεταναστών που ενώ γεννιούνται, στην ελλάδα, στερούνται υπηκοότητας (με ό,τι συνεπάγεται αυτό...)''τότε χαίρομαι ακόμα περισσότερο'' της χαμογέλασα.

παρακάτω ξέσπασε φασαρία στις πίσω θέσεις. ''θα μας κολλήσεις όλους? να βήχεις σε χαρτομάντηλο!'' αγανακτισμένη γυναικεία φωνή. ακουγόταν γυναικείος βήχας. ''δεν ακούς? έτσι που βήχεις, θα μας κολλήσεις!'' ''παράτα με!'' ''έτσι που βήχεις, πετάγονται σάλια και μικρόβια! βάλε το χέρι σου μπροστά!'' ''αι στο διάολο!'' λακωνική η απάντηση. το κοινό έσπευσε να υπερασπίσει την ''βριζόμενη'' ''μα γιατί βρίζεις τη γυναίκα?'' καλά σου λέει!'' σούσουρο στο τρόλευ. ''δεν είναι καλά η γυναίκα'' μου άνοιξε κουβέντα η διπλανή μου (είχα στο μεταξύ βρει θέση και καθόμουν). συμφώνησε μαζί της και η κοπελιά που δεν είχε εισιτήριο.''αχ, μην το κάνεις αυτό...''σκέφτηκα. ''νοιώσε την λιγάκι, όπως σε ένοιωσε ο ελεγκτής λίγο νωρίτερα...''. ''μπορεί, αλλά γιατί δεν της έδωσε απλά ένα χαρτομάντηλο, αντί να της κάνει υπόδειξη? μπορεί να μην είχε!'' της απάντησα. γύρισε στο πλάι και δεν μου ξαναμίλησε.

λίγη ώρα αργότερα έφτασα σπίτι. με το που άνοιξα την πόρτα, κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινα καλά. μπροστά στην πόρτα είχε σκόνη και πετραδάκια κι εγώ είχα αφήσει ένα σπίτι πεντακάθαρο! κύτταξα το ταβάνι στο σαλόνι, έλειπε ένα μεγάλο κομμάτι. για την ακρίβεια δεν έλειπε, απλά ήταν σκορπισμένο σε όλο το δωμάτιο. πέρυσι τέτοια εποχή, είχε πέσει ένα ανάλογο κομμάτι στη κρεββατοκάμαρα. μόνο που τότε ήμουν από κάτω και ο απολογισμός ήταν ένα διαλυμένο κρεββάτι κι ένα σπασμένο πλευρό. ήταν η επομένη της μέρας που είχαν συλλάβει στελέχη της χ.α μετά τη δολοφονία του Π.Φύσσα. είχα κοιμηθεί χαρούμενη εκείνη τη νύχτα. χαμογέλασα.σήμερα, λίγες ημέρες πριν την έναρξη της δίκης τα ταβάνια συνεχίζουν να πέφτουν...