Και να που η παιδική μου απειλή έγινε επιτέλους πραγματικότητα :''όταν μεγαλώσω θα δεις...'' Μεγάλωσα...εξάλλου τα σημάδια στο σώμα μου το δείχνουν ξεκάθαρα , αδιαπραγμάτευτα. Προσπαθώ να χωρέσω ''τη φθορά του χρόνου'' στην εικόνα που έχω στο μυαλό μου, αυτή του μικρού παιδιού και με έκπληξη -αλλά και τρόμο- η εικόνα παραμένει ίδια, το παιδί μου έχει τις ίδιες ανάγκες, φόβους, χαρές, λύπες. Τί άλλαξε λοιπόν? Δεν μεγάλωσα? Κι όλοι αυτοί που μεγαλώνουν μαζί μου?
Δεν μεγάλωσαν ούτε κι αυτοί? Αφού όλοι έχουμε συμφωνήσει, πως ο χρόνος περνάει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο για όλους...Ξαφνικά έχω την αίσθηση πως κάτι έχω χάσει... Γυρίζω πίσω σε μια γειτονιά της Αθήνας τη δεκαετία του '80, τότε που το μόνο σίγουρο ήταν, πως ό,τι χρειαζόταν να μάθω, βρισκόταν έξω από την πόρτα του σπιτιού, στο βουνό, στον χωματόδρομο, στην πλατεία. Μετράω τις γνώσεις μου: έμαθα να παίζω,να παλεύω, να φιλιώνω, να τερματίζω τις δυνάμεις και τους φόβους μου, να ονειρεύομαι...κλείνω τα μάτια και η πόλη, έτσι όπως την έβλεπα από ψηλά, είναι και πάλι δική μου.
Τί έγινε? Τί δεν πήγε καλά? Τί ξέχασα να δείξω και σε ποιους? Μεγαλώσαμε και τα παιχνίδια μας γίνανε άδικα και πονετικά. Ξεχάσαμε να παλεύουμε μόνο με τις δυνάμεις μας, χωρίς ''γονείς'' και προστάτες, ξεχάσαμε να τα βάζουμε μ' αυτούς που έχουν την ίδια δύναμη μ' εμάς, ξεχάσαμε να προστατεύουμε τους ''αδύναμους'', μα προπαντώς ξεχάσαμε να μη φοβόμαστε...έτσι τώρα παλεύουμε αλλά δεν μπορούμε να φιλιώσουμε, γιατί ψάχνουμε το δίκιο και το άδικο στον άλλο. Διατυμπανίζουμε πως δεν έχουμε ανάγκη τους ''άλλους'', πως έχουμε διαλέξει τους ανθρώπους που μας ''ταιριάζουν''( ας πούμε καλύτερα αυτούς που μας''αντέχουν'').
Αλήθεια πώς θα ήταν ο κόσμος χωρίς αυτούς, τους περιβόητους ''άλλους''? Χωρίς κάτι να μας συγκρίνουμε και να μας βρίσκουμε καλούς ή έστω καλύτερους?Γυρίζω πάλι πίσω στη σοφία των παιδικών μου χρόνων, τότε που καλύτερα να μ'έδερνες, παρά να μου στερούσες το παιχνίδι στην πλατεία κι ας είχα μόλις τσακωθεί και ας είχα δεμένα γόνατα και πληγωμένο εγωισμό.
Εμείς ξέραμε: λίγο με το παιχνίδι,λίγο μ'ένα πείραγμα και όλα θα ήταν όπως πριν...Πάμε γι άλλα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου