σήμερα, πρώτη φορά μετά το γεγονός κάθισες στο μπαλκόνι και έκανες ένα τσιγάρο. στο οπτικό σου πεδίο η δύση και το καράβι που έφευγε φωτισμένο - για πού, δεν έχει σημασία. μέρες τώρα σηκώνεσαι το πρωί, ετοιμάζεσαι, πας στη δουλειά, όμως όχι εσύ. εσύ μένεις πίσω και κάθε μέρα παλεύεις με τον εαυτό σου...
που δεν ήσουν εκεί, όταν μαχαίρωσαν τον Αχμέτ που έβγαινε από το μετρό στην ''Αττική'', που δεν ήσουν εκεί, όταν χτύπησαν τον Μάνο, επειδή κρατούσε το χέρι του συντρόφου του ένα βράδυ στο Γκάζι, που δεν ήσουν εκεί, όταν σκότωσαν τον Παύλο στο Κερατσίνι... που εσύ μπορείς να χαζεύεις μια δύση και να κάνεις ένα τσιγάρο. τόσο απλά...
μέρες τώρα τρώγεσαι με τα ρούχα σου. φταίω, φταις, φταίει, φταίμε, φταίτε, φταίνε... όλοι και όλα! εγωιστικό ον ο άνθρωπος... ό,τι και να γίνει στον εαυτό του θα το γυρίσει. πώς να το διαχειριστεί ένας άνθρωπος όλο τούτο? στο μυαλό σου βαράει ρυθμικά ''ελάτε με λοστούς, ελάτε με μαχαίρια, φασίστες θα σας σπάσουμε τα πόδια και τα χέρια'' και αμέσως η φωνή του Μάνου ( ΤΟΥ Μάνου ), ήρεμη και τρυφερή ( μα πώς μπορεί να είναι τρυφερή??? ) να σου μιλάει για το τέρας που κρύβουμε μέσα μας, για το πώς αρχίζουμε να του μοιάζουμε...
κουράστηκες να πηγαινοέρχεσαι, εξαντλήθηκες... λίγη ησυχία, παρακαλώ! φτάνει! σωπάστε, πια! σεβασμός! είναι αγώνας ''μέχρι θανάτου'' και πρέπει να τον κάνεις μόνος. να αποφασίσεις τί άνθρωπος θέλεις να είσαι από εδώ και πέρα και να είσαι ''καλά'' με αυτό. με ό,τι συνεπάγεται αυτό. κάτι και από 'σένα πέθανε εκείνο το βράδυ στο δρόμο και έμεινες μισός. και στη ζωή δεν αρέσουν τα μισοτελειωμένα πράγματα.
και έτσι όπως έδυε ο ήλιος αποφάσισες, πως αυτό δεν μπορείς να το στερήσεις από κανέναν! δεν είναι ο αγώνας σου αυτός. και ηρέμησες. αύριο και κάθε αύριο, θα είσαι πάλι στους δρόμους. για να μπορούν, ελεύθερα όλοι, να τους περπατούν. και με το τίμημα της ζωής σου ακόμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου