αυτό το σούρουπο σε βρήκε στους δρόμους... για την ακρίβεια σε μια στάση λεωφορείου. απέναντι πάρκο. μωρά στα καρότσια, παππούδες αραγμένοι στα παγκάκια, νοικοκυρές που 'βγαίναν από το super-market με τις σακούλες στα χέρια. άναψες τσιγάρο και βολεύτηκες στο κάθισμα. ο ήλιος είχε φύγει, αλλά ο ουρανός εξακολουθούσε να είναι γαλάζιος, όχι μαύρος, γαλάζιος! πριν από 20 χρόνια μια φίλη που σπούδαζε διακόσμηση, σου είχε πει πως αληθινά, στη φύση δεν υπάρχει ούτε μαύρο ούτε άσπρο. χαμογέλασες: άλλο ένα στερεότυπο...
στο λεωφορείο, άνετα. κάθισες στο κάθισμα και όπως πήρε τη στροφή, το είδες... ένα μικρό, μικρούτσικο φεγγαράκι, σαν χαραμάδα σε πόρτα, με ένα διαμαντάκι κρεμασμένο στην άκρη του. τόσο όμορφο και τόσο αθόρυβο...κρατημένο σε απόσταση πάντα μην και θεωρηθεί, ότι παραβιάζει τον χώρο σου... πώς γλυκαίνει το βλέμμα, αν θυμηθείς να σηκώσεις τα μάτια πιο ψηλά από το συνηθισμένο...
δεν έχεις διάθεση σήμερα για αναγνώσεις και κοινοποιήσεις. ο αγώνας είναι πάντα εκεί, ανοιχτός. όμως σήμερα δεν μαζεύεται το μυαλό, καλά-καλά ούτε για να γράψει. μα και τί να γράψει αλήθεια? πέρασες δύσκολα τις τελευταίες ημέρες, όμως ακριβώς αυτή η δυσκολία μπορούσε να μπει σε λέξεις, να γίνει κείμενο. σήμερα, όμως...?
σήμερα, (μόνο για λίγο...), θα κάνεις το χατήρι σου... θα καθίσεις στο μπαλκόνι (τί όμορφη βραδιά μετά από τόσο κρύο...), θα ανάψεις ένα τσιγάρο και θα περπατήσεις στο φεγγάρι... μόνο αυτό. από αύριο ο αγώνας συνεχίζεται... http://youtu.be/zhaZ3cRCKgk
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου