πρωί τετάρτης μέσα στο μετρό. βρήκες θέση (ευτυχώς όχι ''ανάποδη'' ) και κάθισες.γενικά, προτιμάς κάθισμα δίπλα σε παράθυρο. αισθάνεσαι ότι έτσι έχεις λίγο ιδιωτικό χώρο ( δεν σκοντάφτει το βλέμμα συνεχώς σε πρόσωπα ). από την άλλη, η αντανάκλαση του τζαμιού προσφέρει τη δυνατότητα να παρατηρείς τους γύρω σου, χωρίς να εστιάζεις πάνω τους. κάτι σαν μονόδρομος καθρέφτης δηλαδή.πολύ εξυπηρετικό για κάποιον που αρέσκεται στην παρατήρηση...
αυτή η τετάρτη όμως δεν ήταν ημέρα παραθύρου... η συγκεκριμένη θέση ήταν ''πιασμένη'' κι έτσι κάθισες στην ''εξωτερική''. υπάρχει μια αμηχανία σ' αυτή τη θέση. κάποιοι μπορούν και κοιμούνται, κάποιοι άλλοι κοιτούν τους απέναντι με ενδιαφέρον ( έχει περιέργεια και θράσος το βλέμμα τους ), κάποιοι προσπερνούν το εμπόδιο του διπλανού τους και κοιτούν τη μαυρίλα έξω από το παράθυρο, οι περισσότεροι όμως κοιτάμε ψηλά, πάνω και από τα κεφάλια των ορθίων, σαν να υπάρχει μια οθόνη στο ταβάνι του βαγονιού που παίζει συνέχεια και γι αυτό μαγνητίζει το βλέμμα...
κάπου εκεί ψηλά κοίταζες κι εσύ, όταν με την άκρη του ματιού σου ''έπιασες'' τον νεαρό άντρα που κάθισε απέναντί σου. κάτι τράβηξε το βλέμμα πάνω του. έμοιαζε λίγο σαν ασκητής, αδύνατος, μακριά μαλλιά και γένια, αλλά πάλι δεν ήταν αυτό. το βλέμμα του ήταν, που μέσα στον κόσμο (και σ' αυτή τη θέση! ) μπορούσε να το κρατάει μακρινό και κλειστό... πρόσεξες πως κάτι χάιδευε με το χέρι του. κοίταξες καλύτερα και είδες ένα μικρό μαύρο κεφαλάκι με δυο αυτιά να φαίνονται κάτω από μια μαύρη τσάντα ώμου. ένα γατάκι!
χαμογέλασες, αφ' ενός γιατί σου αρέσουν τα γατάκια , αφ' ετέρου για να δείξεις σιωπηλή αλληλεγγύη στη μεταφορά κατοικιδίων ακόμη και χωρίς το ειδικό κουτί (σε περίπτωση που κάποιος από τους επιβάτες αντιδρούσε στη θέα του γατιού ). ως αναφορά στη δεύτερη περίπτωση το χαμόγελο έπεσε στο κενό κι έτσι έμεινες να χαμογελάς για το γατάκι...πλησίαζε η στάση ''σταθμός λαρίσσης'' και το μετρό έκοψε ταχύτητα. ο άντρας από απέναντι σηκώθηκε βιαστικά, εγώ χαμογελούσα στο γατάκι και ξαφνικά το κεφάλι του κουνήθηκε, σαν να μην είχε σώμα, σαν να ήταν απλώς ένα μπρελόκ κρεμασμένο στη τσάντα...
με χαμόγελο κολλημένο και μάτια διάπλατα έμεινα να κοιτάω...φρίκαρα! γι αυτό τόση ώρα δεν είχε ανοίξει τα μάτια του, δεν είχε κουνήσει στο ελάχιστο τα αυτιά του, δεν είχε βγάλει ένα ''μιάου''... σύνελθε! είπα στον εαυτό μου. δεν βαλσαμώνεις το κεφάλι του γατιού σου, για να το κάνεις μπρελόκ! προσπάθησα να διακρίνω, αν το γατάκι είχε σώμα, αν είχα παραδεί, αλλά οι πόρτες άνοιξαν και ο άντρας απομακρύνθηκε βιαστικά...
η πρώτη μου σκέψη ήταν: πέθανε το γατάκι του κι επειδή το αγαπούσε πολύ, το βαλσάμωσε για να το έχει μαζί του (δε θα τον κρίνω εγώ ). η δεύτερη ήταν: απλά παραείδες ( φαντασία το λένε ). η τρίτη : είναι μεγάλη δυστυχία να μην μπορείς ν' αποδεχτείς πως μερικά πράγματα απλά ''τελειώνουν''. η τέταρτη : μαλακίες, ξέχνα το!!! και η τελευταία σκέψη ήταν: δεν έχει και μεγάλη σημασία, αν είδα σωστά ή όχι, αυτό που έχει σημασία είναι πως χρειαζόμουν να αναγνωρίσω πως ''πεθαμένα'' πράγματα δεν τα θέλω στη ζωή μου... και αυτό το πήρα...
αυτή η τετάρτη όμως δεν ήταν ημέρα παραθύρου... η συγκεκριμένη θέση ήταν ''πιασμένη'' κι έτσι κάθισες στην ''εξωτερική''. υπάρχει μια αμηχανία σ' αυτή τη θέση. κάποιοι μπορούν και κοιμούνται, κάποιοι άλλοι κοιτούν τους απέναντι με ενδιαφέρον ( έχει περιέργεια και θράσος το βλέμμα τους ), κάποιοι προσπερνούν το εμπόδιο του διπλανού τους και κοιτούν τη μαυρίλα έξω από το παράθυρο, οι περισσότεροι όμως κοιτάμε ψηλά, πάνω και από τα κεφάλια των ορθίων, σαν να υπάρχει μια οθόνη στο ταβάνι του βαγονιού που παίζει συνέχεια και γι αυτό μαγνητίζει το βλέμμα...
κάπου εκεί ψηλά κοίταζες κι εσύ, όταν με την άκρη του ματιού σου ''έπιασες'' τον νεαρό άντρα που κάθισε απέναντί σου. κάτι τράβηξε το βλέμμα πάνω του. έμοιαζε λίγο σαν ασκητής, αδύνατος, μακριά μαλλιά και γένια, αλλά πάλι δεν ήταν αυτό. το βλέμμα του ήταν, που μέσα στον κόσμο (και σ' αυτή τη θέση! ) μπορούσε να το κρατάει μακρινό και κλειστό... πρόσεξες πως κάτι χάιδευε με το χέρι του. κοίταξες καλύτερα και είδες ένα μικρό μαύρο κεφαλάκι με δυο αυτιά να φαίνονται κάτω από μια μαύρη τσάντα ώμου. ένα γατάκι!
χαμογέλασες, αφ' ενός γιατί σου αρέσουν τα γατάκια , αφ' ετέρου για να δείξεις σιωπηλή αλληλεγγύη στη μεταφορά κατοικιδίων ακόμη και χωρίς το ειδικό κουτί (σε περίπτωση που κάποιος από τους επιβάτες αντιδρούσε στη θέα του γατιού ). ως αναφορά στη δεύτερη περίπτωση το χαμόγελο έπεσε στο κενό κι έτσι έμεινες να χαμογελάς για το γατάκι...πλησίαζε η στάση ''σταθμός λαρίσσης'' και το μετρό έκοψε ταχύτητα. ο άντρας από απέναντι σηκώθηκε βιαστικά, εγώ χαμογελούσα στο γατάκι και ξαφνικά το κεφάλι του κουνήθηκε, σαν να μην είχε σώμα, σαν να ήταν απλώς ένα μπρελόκ κρεμασμένο στη τσάντα...
με χαμόγελο κολλημένο και μάτια διάπλατα έμεινα να κοιτάω...φρίκαρα! γι αυτό τόση ώρα δεν είχε ανοίξει τα μάτια του, δεν είχε κουνήσει στο ελάχιστο τα αυτιά του, δεν είχε βγάλει ένα ''μιάου''... σύνελθε! είπα στον εαυτό μου. δεν βαλσαμώνεις το κεφάλι του γατιού σου, για να το κάνεις μπρελόκ! προσπάθησα να διακρίνω, αν το γατάκι είχε σώμα, αν είχα παραδεί, αλλά οι πόρτες άνοιξαν και ο άντρας απομακρύνθηκε βιαστικά...
η πρώτη μου σκέψη ήταν: πέθανε το γατάκι του κι επειδή το αγαπούσε πολύ, το βαλσάμωσε για να το έχει μαζί του (δε θα τον κρίνω εγώ ). η δεύτερη ήταν: απλά παραείδες ( φαντασία το λένε ). η τρίτη : είναι μεγάλη δυστυχία να μην μπορείς ν' αποδεχτείς πως μερικά πράγματα απλά ''τελειώνουν''. η τέταρτη : μαλακίες, ξέχνα το!!! και η τελευταία σκέψη ήταν: δεν έχει και μεγάλη σημασία, αν είδα σωστά ή όχι, αυτό που έχει σημασία είναι πως χρειαζόμουν να αναγνωρίσω πως ''πεθαμένα'' πράγματα δεν τα θέλω στη ζωή μου... και αυτό το πήρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου