ο αφυπνιστής

άλλαξε η ώρα. αυτό, για τους πρωινούς τύπους σημαίνει, ότι φεύγοντας από το σπίτι, έχει πια ξημερώσει! το ''θαύμα'' δε θα κρατήσει πολύ, είναι όμως καινούριο μετά από τόση μαυρίλα, να βγαίνεις από το σπίτι και να ξεχωρίζεις περιγράμματα και χρώματα... και κάνει ένα ξημέρωμα, μαγεία σκέτη! σαν άνοιξη ένα πράγμα... 

πρόλαβες το ''σωστό'' λεωφορείο σήμερα και έφτασες στο πανεπιστήμιο 20 λεπτά νωρίτερα. επιτέλους! χρόνος για ένα τσιγάρο και παρατήρηση! κάθισες στο πεζούλι ''σου'' (μια άλλη φορά που έβρεχε, αναγκάστηκες να καθίσεις κάτω από τις ομπρέλες του starbucks και έβλεπες τοίχο, σαν να ήσουν στο δημοτικό και σε είχαν βάλει τιμωρία. καλύτερα να είχες μπει στο μετρό!). 

κόσμος πολύς περνάει από μπροστά σου. οι περισσότεροι είναι άγνωστοι, είναι όμως και κάποιοι (σαν τον τυφλό κύριο με τη συνοδό του ή σαν την ξανθιά κυρία που ''ακροβατεί'' πάνω σε πανύψηλα τακούνια) καθημερινοί περαστικοί, συνεπείς και κάπως ''γνωστοί'' πια... ανάμεσα σ' αυτούς είναι και ο κύριος που, όταν περάσει από μπροστά σου, ξέρεις, ότι είναι η ώρα να κατέβεις στο μετρό. κατά κάποιο τρόπο είναι ένας αφυπνιστής, επιφορτισμένος με την τήρηση του προγράμματος. 

από την πρώτη στιγμή σου τράβηξε το ενδιαφέρον. είναι περίεργη φιγούρα, καρτουνίστικη. ένας μεγαλόσωμος άνθρωπος, γύρω στα 60 (μπορεί και παραπάνω) μ' ένα εντελώς ασυνήθιστο βάδισμα. φαντάσου μια κρεμάστρα μ' 'ενα σακάκι να περπατάει και θα καταλάβεις τί εννοώ. ο λαιμός προτεταμένος, το κεφάλι ακούνητο (το ίδιο και ο κορμός), τα χέρια να τινάζονται με μικρές, επαναλαμβανόμενες κινήσεις και μόνο τα πόδια να κινούνται, αλλά κι αυτά χωρίς να λυγίζουν, απλά να πετάγονται μπροστά, δημιουργώντας μια υποτυπώδη βάδιση... 

ο ''αγκυλωμένος'' άνθρωπος. άκαμπτος (σαν το σχόλιο μιας φίλης). σε αναστάτωσε σήμερα. τον κοίταζες επίμονα (το βλέμμα του είναι κι αυτό καρφωμένο πάντα μόλις μισό μέτρο μπροστά από το σώμα του, δεν πρόσεξε την αδιακρισία σου). προσπαθούσες να διακρίνεις μια ασυνήθιστη κίνηση, κάτι ανεπαίσθητο που θα τον έβγαζε από την κατηγορία του ''αγκυλωτού''... ξαφνικά αναθάρρεψες: χαμόγελο ήταν αυτό? ποιά σκέψη μπόρεσε να κουνήσει έστω και έναν μυ του προσώπου του? ο άνθρωπος φταρνίστηκε. δεν υπήρξε σκέψη, μόνο λίγη σκόνη (στην καλύτερη περίπτωση) που έκανε τη δουλειά της... 

κατέβηκες στο μετρό. ήταν η σωστή ώρα. η εικόνα του ''αγκυλωμένου'' ,του άκαμπτου σου δημιουργούσε ένα αίσθημα δυσφορίας, περιόριζε την ανάσα σου. από την μία οι αγκυλώσεις με όλη την ασφάλεια και τη σταθερότητα και από την άλλη η ζωή, χωρίς διαπιστευτήρια και εγγυήσεις, αλλά με μια προσδοκία ελευθερίας... ναι, θα πρέπει να διαλέξεις...